Over hoe echte klasse altijd weer boven komt drijven
Afgelopen vrijdag sloten de grijze mannen van FC Winterswijk 55+, beter bekend als ‘Tikkie Takkie’, het seizoen af met een leuk wedstrijdje. Het eerste damesteam van MEC/Bredevoort had de uitnodiging aanvaard om als tegenstander te fungeren. Om klokslag 19.30 uur werd onder de vakkundige leiding van Bennie Hamer op het knusse veldje 4 van Sportpark Jaspers afgetrapt. Er hadden toch nog een flink aantal supporters gehoor gegeven aan mijn oproep om te komen kijken. En dat is prachtig natuurlijk. Compleet met toeters en vlaggen zagen zij een spannende pot voetbal, waarin beide teams tot het uiterste gingen.
Het was wel een beetje een vreemd gezicht hoor. Jong tegen oud. Oftewel een fel Fiatje 500 of een pittige Kia Picanto tegen een roestige ouwe ‘Snoek’ (Citroën DS) of een krakkemikkige Volkswagen Kever. Laat ik met de dames beginnen. Zij zagen er geweldig uit. Geheel in het oranje opererend, hun haren in een staart, hun strakke afgetrainde lijven, met alles nog op de juiste plek… het was een genot om naar te kijken. En ze deden het ook helemaal niet slecht. Er werd met veel passie verdedigd en aangevallen. Ook het combinatiespel was goed verzorgd. Alleen bij het afwerken stuitten ze steeds op een weergaloos goede keeper: Jos Elferink. Onder de ouderen ook wel gekscherend ‘Los’ Elferink genoemd. Vroeger glipte hem het leder nog wel eens door de handschoenen. Maar daarvan was vrijdag absoluut geen sprake. De dames hadden er zeker meer gemaakt als hij er niet had gestaan. Klasse Jos!
En de andere oldtimers? Hoe deden die het? Nou, dat hield niet over. Dat kon veel beter. Op de trainingen gaat het meestal prima. Dan tikken de buikjes het balletje lekker rond. Van voet naar voet. Er wordt geen stap te veel gezet. Alles op techniek. Geen centje pijn. Als in vroeger tijden. Toen de palen nog vierkant waren. En van hout. Toen er nog in een 3-2-5 opstelling werd gespeeld. Met ballen met een veter er in. Toen er na een doelpunt nog écht werd gejuicht. Niet met al die kunstjes wat je nu ziet. Het is verdorie geen circus! Als ik trainer was, ik zou ze een volgende wedstrijd voor straf wissel zetten! Maar goed, ik laat me weer gaan. Waar was ik gebleven? O ja, het liep dus niet goed. Of het door de warmte kwam of de pittige tegenstander, ik weet het niet. Slechte passing, kleine misverstanden, balletjes in de diepte….. Dat kunnen die oudjes niet meer belopen. Wat wil je ook, sommigen zijn halverwege de vorige eeuw geboren. Het balletje moet in de voet. Niet twee meter er naast. Gewoon tikkie takkie. En vooral rustig an.
Coach Edwin Kos had de beschikking over de volgende spelers: Op doel dus Jos Elferink. Achterin moesten Gé Boeijink, Jantje Knuivers, Marco Wiggers en Tom de Jong de deur dicht houden. Middenop deden Hans Velthuis, Peter de Smidt en René Migchelbrink het vuile werk. En voor de doelpunten moesten Erwin Wiggers, Hans Ebbers, Henry Wiggers en Tom de Smidt zorgen. Omdat er op het kleine veldje 8 tegen 8 werd gespeeld, hadden de heren dus vier wissels. Dit in tegenstelling tot de dames. Zij konden niet wisselen. Maar daar was helemaal niets van te merken. Daar waar een ouwe bok al na vijf minuten om een wissel vroeg, bleven de jonge hinden maar doorgaan. Maar zoals al vermeld troffen ze aan het eind van hun aanvallen steeds Jos op hun pad.
Vlak voor het rustsignaal werd de score geopend. Op rechts had Hans Ebbers een gaatje gevonden. Alleen op de keepster afstormend (ahum) rondde hij in de korte hoek bekwaam af: 1-0. Een mooie opsteker. Tijdens de rust werden de gedane zaken nog eens doorgenomen. Allemaal met een bidon vol water. Een enkeling stak een sigaret op, terwijl een ander toch echt even aan het zuurstof moest. Tja, in het hoofd kunnen ze het allemaal nog, maar die benen hè. Die benen.
Toen de bal weer rolde trokken de dames direct weer fel van leer. Jos moest alles uit de kast halen. Want wat er voor hem gebeurde was bagger in het kwadraat. Soms tot het lachwekkende af. Zo wilde Henry de bal controleren, maar zijn linkerbeen wist niet helemaal wat zijn rechter ging doen. Een struikelpartij was het gevolg. Er waren meer van dat soort acties. Ja, menig oldtimer had een grote beurt nodig. Maar de dames stoorden zich daar niet aan en gingen op jacht naar de gelijkmaker. Na eerst nog een bal op de paal, kregen ze halverwege het tweede bedrijf loon naar werken: 1-1. Kijk, als de mannen nou gewoon hun spelletje hadden gespeeld, was er niets aan de hand geweest. Waren de dames weggetikt. Appeltje eitje. Met twee vingers in de behaarde neus.
Toch waren de goden de ouwe mannen goed gezind. Vlak voor tijd was het Tom de Smidt die uiteindelijk het licht zag. En wat hij toen deed, dat had je moeten zien. Het doelpunt van Marco van Basten in de EK-finale van 1988 is er niets bij. De voormalige linksbuiten van WVC kreeg de bal bijna op de achterlijn aangespeeld. Met zijn rug naar het doel stuurde hij met een fraaie schijnbeweging een tegenspeelster het Bredevoortse bos in. Daarna volgt nummer twee. Met zijn handelsmerk – de schaar – geeft hij ook haar het nakijken. Het lieve kind weet nu nog niet wat er precies gebeurde. En dan….. In plaats van af te leggen op zijn volledig vrijstaande broertje Peter, kogelt Tom de met leer omhulde luchtzak snoeihard in de korte hoek in het dak van het doel: 2-1! Wat een goal! Zoiets verzin je niet. Het dappere keepstertje heeft die bal alleen maar gehoord. Zeker weten. Kort daarop blaast Bennie voor de laatste keer en is het feest.
Of het terecht was? De meningen zullen zoals altijd weer verdeeld zijn. Maar mooi was het wel! Naderhand werden er met z’n allen nog een paar lekkere koude biertjes gedronken. De dames en scheids Bennie werden bedankt voor hun inzet. En in het nieuwe seizoen doen we het allemaal nog eens dunnetjes over. Ik hoorde al dat de dames zonnen op een revanche. Mooi toch. Ik kijk er al naar uit. Tot dan!
Meer foto's kun je hier zien
OPeee
