De jonge helden vergeten zichzelf te belonen

Toen ik kwam aankwam op Sportpark De Bijenkamp in Eibergen schalde bij de jonge helden de opzwepende tonen van Killing In The Name van Rage Against The Machine de kleedkamer uit. Als je daar geen agressie van krijgt… En agressief dat waren ze. Op een positieve manier welteverstaan. Negentig minuten lang werd er gestreden voor elke meter. Ze waren vastbesloten de drie punten mee naar Winterswijk te nemen. En voetballend ging het ook helemaal niet slecht. Er werd redelijk gecombineerd. Daar waar mogelijk, want de tegenstander was er natuurlijk niet zo maar eentje. Al jaren lang doen de mannen van coach Dinand Lansink mee om het kampioenschap. Ook gisteren stond er weer een krachtig team.

Voetballend en qua felheid was het dus redelijk tot goed. Maar om te winnen heb je nog iets nodig: een doelpunt. En soms meerdere. En dat ging een beetje moeilijker. De welkome hete thee werd weliswaar genuttigd met een 0-1 voorsprong, maar dat doelpunt werd gemaakt door een verdediger in een blauw gestreept shirt. Op dat moment overigens wel verdiend, want de eerste helft was voor FC Winterswijk. Maar die thee had zoveel lekkerder gesmaakt als Jelmer Timpert, Jelle Krooshof, Bart de Jong en Tibor van de Linde net iets beter hadden gemikt.

De thuisploeg werd alleen gevaarlijk via Guido van Lieshout. Zijn twee schoten misten echter het doel. Ook een paar grove charges vielen op. Met name Onno Peppink mocht van geluk spreken na een véél te harde tackle op Yaniek van der Stoep. De verder goed fluitende scheidsrechter Te Hennepe grabbelde al in zijn borstzak, maar sloeg vervolgens de plank finaal mis. Daar bleek namelijk niets in te zitten. En in plaats van geel – al had rood ook niet misstaan – bleef het bij een waarschuwing voor de blonde terriër. Heel vreemd.

De tweede helft een heel ander beeld. FC Eibergen werd sterker en dreigender. Zo kopte de tot dan toe door Bart de Jong in bedwang gehouden Henk Klumper fraai in, maar Iron-Jan Nieuwenhuis was alert. En dat zou niet de enige keer zijn. Een raadsel hoe hij het deed, maar meerdere malen ranselde ‘de octopus’ de bal uit zijn doel. Wat een klasbak! Toch was hij bij een schot van Guido van Lieshout kansloos: 1-1.

De jonge helden herpakten zich en kregen via Berend Lammers en Wiljan Schreurs nog enkele mogelijkheden. Zo kwam die laatste een teenlengte te kort om de bal in het doel te glijden. De grootste kansen waren echter voor de thuisploeg. En daarvan was eentje zelfs Iron-Jan te machtig. Uit het niets legde Thomas Wansink de bal vlak voor tijd puntje zestien meter in de lange hoek: 2-1. Zuur natuurlijk. Want gezien de gehele wedstrijd was een gelijkspel op z’n plaats geweest. Veel passie, veel strijd, veel kansen… Voor de meegereisde toeschouwers was het ondanks de kou het aanschouwen meer dan waard. Alleen het eindresultaat dan. Dat was helaas minder.

Deze slag is wellicht verloren jongens, maar de oorlog nog allerminst. Er zijn nog heel wat wedstrijden te gaan. Volgende week thuis tegen Blauw Wit ’66 uit Holten. Gewoon de draad weer oppakken. En met volle kracht er tegen aan!

OPeee