Laat ik beginnen met mijn felicitaties over te brengen naar FC Winterswijk 2 zondag. Met een spectaculaire 5-4 winst werd het vanmorgen kampioen. Rond het middaguur was het dus feest aan de Jaspersweg. En dat was te merken. Het vuurwerk was in noordwestelijk Winterswijk luid en duidelijk te horen. Al gauw ook hulde het hoofdveld van Sportpark Jaspers zich in een zwartgouden wolk, waarin de spelers hossend hun welverdiende kampioenschap vierden. Op het moment van dit schrijven is het feest ongetwijfeld nog in volle gang. Geef ze eens ongelijk.
Terug naar een dag eerder. FC Winterswijk 4 tegen Blauw Wit ’66 5. De nummer 2 tegen de nummer 3. Op papier dus ook een interessant potje. Maar dat werd het niet. Hoe het mogelijk is dat de blauwwitten uit Holten überhaupt derde staan, is een raadsel. Ze zullen in een grijs verleden, toen er nog geen kleurentv’s bestonden, best wel een balletje hebben kunnen trappen. Maar met alle respect, ze hadden tegen de jonge helden helemaal niets in te brengen. De mastodonten werden met 7-0 naar hun bejaardenhuis teruggestuurd. Okee, er liepen een paar jonge gastjes bij. Maar die waren geleend bij het vierde. Het merendeel kreeg toch echt al korting op bus, tram en trein. Hoe het dan kan dat het maar bij 7-0 bleef? Lees gauw verder.
Ons aller Bat de Jong vierde de avond ervoor zijn 25-ste verjaardag. Nog van harte Bat. Dat je maar een grote jongen mag worden. Het werd een gezellige boel. En dat was op de wedstrijddag te merken. Menigeen liep brak over het veld te dazen, zich afvragend waar de uitgang toch was. Het is dat coach De Smidt wat versterking uit het derde had gekregen, anders had hij niet genoeg spelers gehad. En laat nou uitgerekend het feestvarken zich verslapen! Een kwartier na het beginsignaal van scheidsrechter Wolters – hij had een eenvoudige middag – kwam Bat aanwandelen. In zijn gewone kloffie… petje ietwat scheef… donkere bril op… Zijn commentaar: “Ik ben brak. Kannie voetballen”. Ik zag bij De Smidt de stoom uit zijn oren komen. En begrijpelijk. Op zo’n manier laat je het team natuurlijk in de steek. Ook zij zijn bijna allemaal brak, maar staan er wel. Kijk, en ook Berend Lammers kwam pas vlak voor rust opdraven, maar die had tenminste zijn tenue nog aan. Nou ja, dat van broer Wessel dan. Nee Bat, hier is het laatste woord nog niet over gesproken, vrees ik.
Het moge duidelijk zijn dat niet alles even goed ging. Maar ondanks dat ze fysiek niet op hun best waren, voerden de jonge helden de opdrachten wel goed uit. Hoog druk zetten en een snelle balcirculatie, dan is het gauw gedaan. En dat bleek wel. Met een 3-0 voorsprong ging men de rust in. Door doelpunten van Teun Koldeweij, Tibor van de Linde en Wiljan Schreurs. Na de thee kwamen er nog vier treffers bij. Twee keer was aanvoerder Jelle Groen de gelukkige. En ook Sebastiaan de Vries en stand-in Melvin Wiggers konden een streepje achter hun naam zetten. Wie zeker ook een doelpunt had verdiend, was Max van Turnhout. De bonkige spits uit het derde had echter niet het geluk aan zijn zijde. Naast, over, lat, paal… telkens net niet. Wel kon hij drie assists op zijn naam bijschrijven. Ook niet onbelangrijk. Klasse Max!
Gaan we even iets de toekomst in. Een kleine drie weken. Dan is de return in Holten. En de dag ervoor wordt Wiljan Schreurs 25 jaar. Oeps….. Ik hoor jullie nu denken. ‘Het zal toch niet? Toch geen feestje hoop ik?’ Jawel!
OPeee
