Je kon er op wachten. De witte zakdoekjes. Ze waren afgelopen zaterdagmiddag veelvuldig te zien langs de lijn. En na de zesde nederlaag op rij van de jonge helden is dat ook best begrijpelijk. Menigeen uitte ook de weken ervoor al openlijk kritiek. Wat natuurlijk mag. We leven in een vrij land. En iedereen mag zeggen wat hij of zij denkt. “Coach Peter de Smidt moet opkrassen.” “Hij bakt er niets van.” “Hij kan de jongens niet stimuleren.” “Hij past een slecht wisselbeleid toe.” Tja, wat zal ik daar eens van zeggen. Vaak staan de beste stuurlui aan wal, is het niet? En is men op de hoogte van alle ins en outs? Ik denk het niet. Vooralsnog blijft het bestuur vertrouwen in hem houden. Misschien ook wel tegen beter weten in. Zoek maar eens een vervanger om die ongecontroleerde gasten in het gareel te houden.

De pot tegen de mannen uit Gelselaar was helemaal niet onaardig. Beide teams waren aan elkaar gewaagd. Het werd dan ook een spannende wedstrijd. Met heel veel strijd en af en toe best goed voetbal. De eerste kansen waren voor de jonge helden. Berend Lammers mikte met een leep balletje maar net naast. Even later schampte de bal na een doelpoging van hem volgens mij net nog de buitenkant van de paal. Ook Ruben Obbink kreeg een kans. Maar ook zijn inzet ging naast. EGVV was alleen gevaarlijk uit een aantal hoekschoppen. Maar de foutloos keepende Joris Holthausen stond zijn mannetje. De uit de A-jeugd afkomstige stand-in van Jan Nieuwenhuis regeerde in het strafschopgebied als een koning in zijn land. Goed gedaan Joris! De grootste kans was voor Ruben Obbink. Na een prima steekpass van Berend Lammers schoot hij echter net voorlangs. Dat had een beter lot verdiend. Vlak voor rust kreeg Jelle Krooshof nog een kans. Helaas kopte hij uit een hoekschop een half metertje naast.

Na de rust kwam EGVV wat sterker opzetten. Een schot van de spits ging in het zijnet. Kort daarna werd een opgekomen middenvelder volledig vrij gelaten. Dat kan toch niet jongens! Gelukkig ging de bal via de lat over. Billenknijpen dus. Nog harder moest er geknepen worden toen de bal op de stip ging na opzichtig duwen binnen de zestien. De enige “viking” die Gelselaar rijk is mikte echter hoog over. Sukkel! Deed FC Winterswijk dan helemaal niets terug? Dus wel. Halverwege de tweede helft eiste de conditie zijn tol bij de al wat oudere tegenstander. De wedstrijd kantelde en de jonge helden drongen aan. Een schot van Dion Olbach miste de nodige kracht. En een strakke voorzet van hem werd door niemand begrepen en ging voorlangs. Maar in de jacht op de winnende treffer werd achterin wat ruimte gelaten. En dat werd ze fataal. Met een snelle uitval zorgden de groen-witte gasten voor de onverdiende 0-1. Onze zwartgouden trots liet echter de kop niet hangen en ging er nog eens voor. Nee, aan de nodige inzet ontbrak het niet zaterdag. Helaas bleef het resultaat uit.

Jammer genoeg weer geen punten. Na weer te hebben gevochten als leeuwen. Hartstochtelijk aangemoedigd door vaders, moeders, broers, zussen, opa’s, oma’s, vriendjes, vriendinnetjes….. Met name de moeders lieten zich horen. Moeder Annelies kon je drie velden verderop nog horen. Heerlijk zo fel als die tekeer ging! En moeder Toine heeft volgens mij nu geen stem meer over. Wat een prachtwijf is dat ook! Zulke supporters zouden er iedere week langs de lijn moeten staan. Of coach De Smidt dat na de winterstop ook nog doet, is nog maar de vraag.

OPeee