De maand maart, de maand van de waarheid, is voor De Jonge Helden uitstekend begonnen. In de race naar wederom een kampioenschap werd de eerste van drie zware wedstrijden overtuigend gewonnen. In Haaksbergen ging eeuwige concurrent HSC ’21 over de knie. De vooraf gevreesde ‘groen-witte draak’ bleek niet meer te zijn dan een babydraakje. Hier en daar waren er wel wat melktandjes gewisseld, maar echt goed doorbijten zat er absoluut niet in.
De uitgestippelde tactiek werkte uitstekend. Door iets anders te spelen dan normaal waren De Jonge Helden eigenlijk de hele wedstrijd de baas op het veld. Verdedigend stond het goed, het middenveld combineerde er vrolijk op los en aanvallend was er constant dreiging. Iets meer precisie voor het doel en de pot was halverwege al beslist geweest. Zo trof Sebastiaan de Vries binnen een paar minuten na elkaar lat en paal. Een derde poging werd door de keeper uit de doelmond weg gebokst. Het zat de in de gemeente Haaksbergen geboren en daar nog steeds woonachtige Sebastiaan niet mee. Hoe graag had hij niet willen scoren. Tegen zijn ouwe cluppie, met vader Benny en moeder Magda langs de lijn. Helaas, het lukte niet gisteren.
Maar er waren er meer die hadden kunnen scoren. Teun Koldeweij mikte uit een hoekschop naast en een ‘schot’ van Yaniek van der Stoep kon door de keeper eenvoudig worden opgeraapt. Zelfs de beide backs, Stan Korten en Dion Olbach, kwamen in scoringspositie. Maar ook bij hen was het net niet. Wie de bal wel goed wist te raken was Wessel Lammers. In een tijdsbestek van vijf minuten werkte hij twee voorzetten op identieke wijze tegen het net: 0-1 en 0-2. Ook Tibor van de Linde scoorde nog. Maar de prima acterende arbiter van dienst – op dit punt na dan – knipperde op dat moment denk ik net even met zijn ogen. Hij zag niet dat de bal dik over de doellijn werd weggerost en wuifde het doelpunt weg.
En de thuisploeg dan? Had die dan helemaal niets in te brengen? Nou, eigenlijk niet nee. Althans niet veel. Ze knokten er voor hoor, dat kon ik wel zien, maar dat alleen was niet genoeg. Pas na ruim een half uur kreeg interim keeper Tijmen Kobes voor het eerst echt wat te doen. Voor een verdekt schot moest hij gestrekt naar de hoek. Maar hij had hem! Ook na de rust bleef het voor HSC ’21 bij een paar schoten. Over.
De Jonge Helden gingen door waar ze waren gebleven. Lekker combinerend bleven ze gevaar stichten. Rudy Weekhout trof het aluminium en Sebastiaan… ja, je raadt het al… voorlangs. Teun tenslotte had wel reden tot juichen. Een strakke voorzet van Tibor – die daarbij overigens geblesseerd raakte – werd door hem binnengeschoten: 0-3. Over en uit zou je denken. Inderdaad. Maar toch nog niet. Het slotakkoord was voor de man van de wedstrijd: WESSEL LAMMERS. Met zijn derde van de middag bracht hij de eindstand op 0-4. Vader Henk glom van trots. Druk gebarend deed hij de andere supporters voor hoe zijn zoon het ‘m had geflikt. Daarbij viel zijn pet nog net niet van zijn hoofd. Prachtig!
Een achteraf makkelijk middagje dus. Als de volgende ook allemaal zo gaan… Dat zou mooi zijn. Maar gefocust blijven jongens. Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Volgende week uit naar Avanti W. Daartegen hebben jullie wat recht te zetten.
OPeee
