De laatste wedstrijd van het seizoen hebben de jonge helden helaas niet voor een stunt kunnen zorgen. Koploper Haaksbergen was net een tikkie sterker. Zij zijn dan ook kampioen geworden. Gefeliciteerd! Het is een goed collectief, met individueel technisch en tactisch sterke spelers. Moet wel gezegd dat het gros wel een cursusje “hoe gedraag ik mij op een voetbalveld” kan gebruiken. Wat een irritant gedrag zeg! Mekkeren tegen de scheids. En tegen de tegenstander. Maar ook tegen elkaar. Ja zelfs tegen het publiek… Bah! Nu begrijp ik waarom nagenoeg iedere ploeg uit de competitie het zo’n naar team vindt om tegen te spelen.
Maar wellicht begint het allemaal bij de coach. Die stond aan de zijlijn ook vreselijk te tieren. Alsof hij een bewaker van een strafkamp was. Op blote voeten – er waren wat rubberen korreltjes van het kunstgras in zijn schoenen gekomen – en in een enorme blouse – menig vluchteling zou er een moord voor doen om die als tent te hebben – schreeuwde hij zijn instructies over het veld. Nou, ik denk dat ze het in Haaksbergen zelf ook hebben gehoord. DOORDEKKEN!!! MEELOPEN MET DIE MAN!!! TOE DAN HERMAN!!! Tja… met zo’n roeptoeter aan de kant ga je als speler ook over de rooie. Genoemde Herman in ieder geval wel. Het werd hem allemaal te veel. Hij reageerde zich af op zijn directe tegenstanders. Eerst spuugde hij Ruben Obbink in het gezicht en voegde daar aan toe dat hij hem dood zou maken. In de tweede helft schopte hij Daan de Smidt finaal ondersteboven. Jammer allemaal. Maar goed. Het doel heiligt alle middelen, zeggen ze dan hè.
Dan de wedstrijd. Het geheel bekijkend vind ik dat beide teams echt niet voor elkaar onder deden. De groen-witte zebra’s hadden misschien iets meer de overhand, maar de einduitslag is ietwat geflatteerd. Je kon wel zien dat het nog ergens om ging. De spanning zat er flink op. Zeker bij de gasten. Er werd om iedere meter fel gestreden. Echt kansen waren er nauwelijks. Na zo’n 25 minuten werd de score geopend. Uit een hoekschop viel de bal in de kluts voor een groen-wit been. Via de paal belandde hij vervolgens in het doel: 0-1. Maar de jonge helden lieten de kop niet hangen. Tot twee keer toe hadden ze kunnen scoren, maar pogingen van zowel Berend Lammers als van Teun Koldeweij werden met veel kunst- en vliegwerk geblokkeerd. Vlak voor de thee werd ook een vrije schop van Mart Grevers nog uit de doelmond gekopt.
De hete thee werd door bijna niemand gedronken. Veel te warm bij die hitte. Petje af trouwens hoor, voor de 22 spelers, diverse wissels, twee assistent-scheidsrechters en de wederom perfect fluitende leidsman Willy Bras. Anderhalf uur rennen, bij die temperatuur… Ik geef het je te doen.
De eerste 20 minuten na rust waren duidelijk voor FC Winterswijk. Het ging door waarmee het voor rust was geëindigd. Zo nam wederom Mart Grevers een vrije schop. Van nog wel een stukje verder dan z’n vorige. En wederom had hij geen geluk. De bal ketste via de onderkant van de lat op de doellijn, zo het veld weer in. Daar zwijnden de bezoekers. Toch viel even later de verdiende gelijkmaker. Jelle Krooshof nam een balletje breed van een metertje of 30 in één tijd op de pantoffel. De keeper stond er bij en keek er naar: 1-1. Vader Maarten kon aan de kant zijn geluk niet op. ZIJN zoon! Wat een doelpunt! Juichend stond hij naast vrouwlief Ida te springen. Haaksbergen had het even niet. Was de weg even kwijt. De scheldkanonnades waren dan ook niet van de lucht. Met voorop, uiteraard, de kampbewaker aan de zijlijn. Daar gaat ons kampioenschap, zullen ze gedacht hebben. En inderdaad, als de jonge helden even hadden doorgedrukt, had die tweede zo maar kunnen vallen. Zo ging een afstandsschot van Bart de Jong maar rakelings over. Maar Haaksbergen herpakte zich op tijd. En zoals wel vaker in de voetballerij, het doelpunt valt dan net aan de andere kant. De snelle en behendige linksbuiten zette een bal voor. Maar in plaats van voor het doel viel die met een mooie boog bij de tweede paal achter de verbouwereerde Tim Overbeek binnen: 1-2. Weer zwijnden de bezoekers. Met een zondagsschot op zaterdagmiddag. De vreugde was er niet minder om. Kort daarop was het nog een keer raak. Na een mooie aanval werd er simpel binnengekopt: 1-3.
FC Winterswijk probeerde de draad van even daarvoor weer op te pakken. Maar dat ging moeizaam. Haaksbergen had de jonge helden in de houtgreep en liet niet meer los. Schoten van Teun Koldeweij en Wiljan Schreurs ten spijt, ze waren een prooi voor de keeper. Nee, het heilige vuur doofde langzaam. Het slotakkoord was voor de mid-mid van de bezoekers. Met een schitterende vrije schop – eerlijk is eerlijk – bepaalde hij de eindstand op 1-4. Zijn vreugdekreet “KAMPIOENEN!!!” kwam uit zijn tenen. Qua volume deed hij niet onder voor zijn “baas”. Zou het misschien zijn zoon zijn?
Nou, dat was het. Het seizoen zit erop. Haaksbergen is kampioen. Of dat terecht is? Ik weet het niet. Een aantal wedstrijden van de competitie schijnt er niet helemaal reglementair te zijn gehandeld. Iets met spelers uit hogere elftallen of zo. Het fijne weet ik er niet van. Naar horen zeggen heeft de KNVB alles onderzocht en is er “passend” opgetreden. Dus wie ben ik dan om daarover te oordelen.
Wat ik wel weet, is dat de jonge helden een prima seizoen hebben gedraaid. Ze zijn keurig vierde geworden. Mijn complimenten jongens! Ook vandaag hebben ze weer geknokt voor wat ze waard waren. Ze hebben het Haaksbergen zeker niet cadeau gegeven. Mooi om te zien. En weet je wat ook zo mooi is? Ze zijn allemaal gegroeid in hun ontwikkeling. Wedstrijd voor wedstrijd ging het beter lopen. Tuurlijk ging er nog wel eens wat mis. Maar dat geeft niet. Ik zou zeggen, gewoon lekker doorgaan zo. Jullie zijn een mooi stel. Probeer dus als groep bij elkaar te blijven. Dan voorzie ik binnen 1 à 2 jaar een kampioenschap voorbij komen. Tot volgend seizoen!
OPeee
