Wie voetbalt er het beste? Met een rugbybal!

Vanmiddag stond de uitwedstrijd tegen DZSV 5 op het programma. De Dinxperloërs hadden in de laatste vier potjes maar liefst tien punten behaald. Die waren dus, zoals je dat zo mooi noemt, hot. Daar wals je niet even overheen. Het zou de terreinknecht aldaar hebben gesierd wanneer hij dat vooraf wel even had gedaan. Over het veld dan. De jonge helden moest namelijk aantreden op echt gras. En dat was verre van vlak. “Nee hè!”, hoorde ik de verwende gastjes tijdens de warming-up al weer klagen. Tuurlijk, dacht ik. Het zal eens niet. Kom op jongens. Gewoon d’ran! Maar inderdaad. Ze hadden gelijk. Een pass over de grond over tien meter stuiterde wel drie keer op.

Snel werden de koppen bij elkaar gestoken. Gewoon rustig blijven, ons eigen spel blijven spelen en langzaam naar voren voetballen, was het devies. Laat je niet afleiden door het veld. En dat ging niet eens slecht. Af en toe was de balaanname niet correct. Sprong er een bal van een voet. Het leek soms net alsof ze met een rugbybal aan het voetballen waren. Ook was de passing niet altijd even zuiver. Maar de inzet was goed en er werden geen grote fouten gemaakt. En zo voetbalden ze zich naar de eerste kansjes. Het was Steven Thangathurai die in de korte hoek de keeper op zijn pad vond. Maar even later rondde hij een mooie aanval over rechts wel goed af. Met wat geluk nam hij de bal mee en het was – ditmaal in de lange hoek – raak: 0-1. Behoudens twee schoten van Berend Lammers (over) en Bart de Jong (nog hoger over) bleef het daarbij.

De thuisploeg nam de teugels over. Als wilde hengsten draafden ze over hun weide. En als Steven Thangathurai de geklopte Tim Overbeek niet te hulp was geschoten door de bal net voor de doellijn weg te maaien, had hun spits zomaar de gelijkmaker aangetekend. De jonge helden waren het even kwijt. Zakten helemaal weg. Ook een tweede grote mogelijkheid lieten de blauwwitten onbenut. Een kopbal ging volledig vrijstaand maar net naast. Een beetje dekken zou niet verkeerd zijn!

In de kleedkamer zal er ‘teen en tander’ gezegd zijn denk ik, want na de thee zag ik weer een veel beter FC Winterswijk. Het spel was allemaal niet goed, maar er werd weer geknokt. En ook de kansen waren er weer. Nu de afronding nog hè. Zo telde ik zeker vier 100% kansen. Ruben Obbink, Dion Olbach en Steven Thangathurai weten wel waarover ik het heb. De grootste was voor Max Moester. Maar van een meter of acht schoot hij alleen op de keeper afstromend snoeihard huizenhoog over. Volgens mij vinden ze die bal nooit meer terug. Gelukkig voor hem en voor de rest van het team knalde Max de bal niet veel later wel tegen het netje: 0-2. Het was uiteindelijk Steven Thangathurai die de staldeur definitief dicht gooide. De ‘Man of the match’ gaf na een mooie aanval over links het laatste zetje: 0-3. De wilde hengsten waren toen al helemaal tam gespeeld. Eén hengst leefde nog een keer op met een schot bovenkantje lat, maar dat was het dan wel.

Billenknijpen was het. En tenenkrommend. Maar ook slechte wedstrijden moeten gewonnen worden. En dat deden de jonge helden. Volgende week weer op gras. In Haaksbergen tegen HSC ’21 3. Daar staat nog een rekening open.

OPeee