Daar zit ik weer. Aan mijn schrijftafel. Het is zondagmorgen. Onder het genot van een door vrouwlief vers gezet kopje koffie doe ik een poging een verslag te maken van de wedstrijd van de Jonge Helden. Even daarvoor ben ik gewekt door een iets te enthousiaste gelovige, die ons allen oproept om naar zijn kerk te komen. Hij heeft er zin in, want bij het inschenken van een tweede bakkie, is hij nog bezig. Ach ja, ieder zijn ding nietwaar. Maar ook weer mooi, zoveel liefde leggen in iets waarin je gelooft.
Het was weer gezellig gisterenmiddag. En dan doel ik op de derde helft. Want de eerste twee waren nou niet echt een lust voor het oog. Tuurlijk, er was veel inzet en er waren een hoop kansen, ook de einduitslag was goed, maar het voetbal zelf… Zeker in het eerste bedrijf werden er toch wel wat foutjes gemaakt. Na de vlotte 1-0 door een streep van Yaniek van der Stoep sluipen die er in. Dat begrijp ik wel. Te veel lopen met de bal, te veel naar binnen kruipen… Allemaal om zelf te kunnen scoren. Ook verdedigers die te aanvallend denken of 1 op 1 niet adequaat ingrijpen. Die dingen. En dan is zo’n snelle spits van AZSV er zomaar ineens vandoor. Tot drie keer toe zelfs. Gelukkig wist hij maar één keer te scoren. De andere keren kon hij door Iron-Jan Nieuwenhuis worden tegengehouden. Iron-Jan keepte trouwens weer een prima pot. In zijn wintertenue, bij 27 graden in de plus! Maakt niet uit Jan. Altijd fijn om zo iemand als jij onder de lat te hebben.
Na de 1-1 ruststand leidde een aantal omzettingen niet direct tot het gewenste resultaat. Integendeel. Het waren juist de roodwitten die de leiding namen: 1-2. Maar binnen een minuut volleerde Jelle Krooshof met zijn linker de 2-2 tegen de touwen. Knap gedaan! En weer tien minuten later mocht hij van elf meter aanleggen. Een verdediger blokte de bal met zijn handen. Bij volleybal wellicht een prima actie, maar bij voetbal is zoiets toch echt hands. Alle Aaltense protesten ten spijt. Kroos faalde niet: 3-2. Dat was het breekpunt in de wedstrijd. En die ging definitief op slot toen Wessel Lammers een tweede strafschop binnenschoot: 4-2. Jelmer van der Stoep was hardhandig onderuit geschoffeld. Jelmer had wel een doelpunt verdiend, vond ik. Hij werkte hard, soleerde soms als een ware prof langs verdedigers, maar had bij het afronden geen geluk. Komt vanzelf kerel. Het seizoen is nog lang. Door toedoen van Teun Koldeweij en Daniël van Rienen werd het voor de statistieken nog 6-2.
Na 90 minuten drie punten. Prima. Maar niet echt behaald met aantrekkelijk voetbal. Nee, pas nadat iedereen fris gedoucht was, de haartjes had voorzien van de nodige gel en lekker in het oktoberzonnetje op het terras van de kantine zat, alwaar het bier rijkelijk vloeide, de frietjes mayo en broodjes braadworst niet aan te slepen waren, toen pas werd het leuk. Even fijn de wedstrijd doornemen. Waarom werd Jelle al na 20 minuten geslachtofferd? Het ge-eikel in de rust over wie er de tweede helft ging vlaggen. Bij afwezigheid van Henk Redeker. Over Wessel, die Kroos een hattrick ontnam, door de tweede pingel op te eisen. Waarom Bat toen beter zus had kunnen doen en Rudy beter zo. En dan die commentaren: “Maar als hij bij die ene bal had doorgelopen” … “Hou toch op man! Ik kon er nooit bij!” Prachtig!
Allemaal weten ze hoe het moet. En allemaal houden ze van het spelletje. Ook een vorm van liefde. Toch? Dat is ook waarom ik zo van hen geniet. Elke week weer.
OPeee
