Hoe dubbel kan het leven zijn. Aan de ene kant ben je blij. Blij, omdat je de jonge helden een puike partij op de groene mat hebt zien leggen. En je wilt die blijdschap enthousiast delen. Maar aan de andere kant is er verdriet. Verdriet over de gebeurtenissen in Parijs. Vreselijk! De pakkende beelden op de journaals hakken er flink in. Tranen vullen je ogen. Zoveel onschuldige slachtoffers. Het is het gesprek van de dag. Ook de sociale media kleuren blauw wit rood. Als steunbetuiging voor het Franse volk. Begrijpelijk. Maar het zal ook de polarisering in ons eigen landje weer aanwakkeren. Jammer. Hoe kan je met dit treurige gevoel enthousiasme delen? Toch maar een poging wagen...

De jonge helden speelden de topper tegen de nummer twee uit Haarlo. Bij winst zou die positie worden overgenomen. En dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Er werd goed gevoetbald. De gasten werden lekker fel aangepakt. Prima! Puntje van aandacht, met iets meer rust in het spel wordt het voetballen nog makkelijker. Nu was er toch veel onnodig balverlies. Dat maakte het allemaal wat rommelig. De jonge helden hadden in de eerste helft een licht overwicht. Maar behoudens enkele schoten leverde dat geen echt grote kansen op. SP Haarlo had de wind mee, maar wist hier niet goed mee om te gaan. Het was één keer gevaarlijk met een kopbal. Na een half uur spelen werd de score geopend. Wat op trainingen zo vaak geoefend is, werd nu in praktijk gebracht. Spits Wessel Lammers kreeg de bal strak aangespeeld en hield hem beheerst onder zich. Met een tikkie breed bediende hij vervolgens de aanstormende Ruben Obbink. De pijlsnelle rechtsbuiten liet iedereen zijn hielen zien en alleen voor de keeper schoof hij de bal in de lange hoek: 1-0. Schitterend! Zo hoort voetbal gespeeld te worden. Hoe het niet moet, liet keeper Tim Overbeek vlak voor de thee zien. Met een heus “Jeroen Zoetje”. Gelukkig kon hij het zelf nog herstellen.

Ging het de eerste helft misschien nog enigszins gelijkwaardig op, de tweede was 100% voor FC Winterswijk. Tijdens de rust werd nogmaals benadrukt rustig te blijven. De doelpunten zouden vanzelf komen. En zo geschiedde. Binnen tien minuten knalde de van een hamstringblessure herstelde Wiljan Schreurs de 2-0 tegen de touwen. En de jonge helden gingen door. Ze roken bloed. De ene na de andere aanval volgde. Haarlo SP kwam er niet meer uit. Op een sporadische counter na dan. Ze werden kompleet weggespeeld. Meerdere grote kansen waren er voor Berend Lammers, Jelle Krooshof, Steven “Vangnetthurai” en Wiljan Schreurs (2x). De deur werd uiteindelijk definitief in het slot gegooid door Ruben Obbink: 3-0.

Een knappe overwinning boys! Al had 6-0 niet misstaan. Iets zorgvuldiger handelen voorin en dan komt het wel goed. Mijn speciale complimenten vandaag voor de verdediging. Onder leiding van laatste man en aanvoerder Jelle Groen stonden Stan Korten, Roy Oonk, Martin Haijtema en later ook Timo Kolsté hun mannetje. Als pit-bulls vraten ze hun directe tegenstander helemaal op. Een genot om naar te kijken! Tenslotte wil ik nog één ding kwijt. Wat mij opvalt is, dat in al die jaren dat ik jullie verrichtingen langs de lijn aanschouw, er een flinke progressie is te zien. Jullie zijn duidelijk gegroeid. Als individu, maar ook als team. Ik zou zeggen, houd dit vast! Dan volgt de platte kar vanzelf een keer.

OPeee