Zaterdag 18 maart was het tijd voor de return tegen de boys uut Grolle. Hoewel de boys tijdens de thuiswedstrijd de nodige balvirtuozen in hun gelederen hadden, waren de jonge helden er in geslaagd met 3-2 een krappe overwinning uit het vuur te slepen. De uitwedstrijd moest worden afgewerkt op een regenachtige dag en de staf had weinig informatie voor een gedegen voorbereiding in handen. De bondscoach was zelf verhinderd en had in een vrijwilliger met louter goede bedoelingen, maar weinig deskundigheid of praktijkervaring zijn vervanger gevonden. Hoewel? Er was eerder onder zijn leiding een overwinning uit het vuur gesleept tussen de altijd weerbarstige graspollen aan de rand van Groenlo?

Wat wisten we nu eigenlijk vooraf? Volgens berichten uit het informele circuit hadden enkele vaste krachten van het 2e team van de Grolsche Boys noodgedwongen afscheid moeten nemen en was het team er niet sterker op geworden, maar ja hoe moesten we dan de 12-1 een week eerder tegen Vosseveld inschatten? Of zou daarin het vrije weekend van Grolsche Boys heren 1 een rol gespeeld hebben?

De keuzeheer voor één wedstrijd had weinig te kiezen. De basisopstelling was al medegedeeld en met twee wissels op de bank en enkele suggesties vooraf was ook al vrij duidelijk wat er in de rust moest gebeuren. De man in kwestie, beter bekend als dr. Zweepslag, bleek echter ijdel genoeg om er nog een korte speech vooraf uit te gooien:
‘Jongens, het veld is hobbelig, we moeten bescheiden zijn over de technische vaardigheden. Dat vraagt om tijd om de bal aan te nemen. Tijd vraagt ruimte en ruimte creëer je door vrij te lopen. Dat  betekent: veel vuile meters!! Doorzettingsvermogen wil ik zien!! En dan niet door maar wild over dat veld te draven, maar doorzettingsvermogen dat zich vertaalt in nauwkeurigheid, in concentratie!!!’

Welnu, dat die boodschap over was gekomen werd direct in het begin van de wedstrijd duidelijk. Als kippen zonder kop liepen de jonge helden over het veld en binnen de kortste keren hadden de vrienden uit Grolle tweemaal de bal achter onze keeper in de goal weten te krijgen. 20 Minuten onderweg en 2-0 achter. Het zou toch niet? Zo slecht waren we toch niet en zo indrukwekkend was het spel van de tegenstander toch niet?

De coach besloot zijn momentje te pakken en liet onmiddellijk de reserves warmlopen. Wachten tot de rust en de hele wedstrijd uit handen laten glippen? Dat kon niet de bedoeling zijn. Jelle Groen de grasmat op voor wat zoetgevooisde aanwijzingen van achteruit en de dynamiek en het fysieke vermogen van Max Moester in de spits. Dat moest de tegenstander van onze goal afhouden.

Het bleek genoeg om zonder verdere schade de thee te halen. Geen nieuwe aanwijzingen, maar alleen de bemoedigende woorden: Zo doorgaan en het komt goed!!! Hoewel de coach zich stiekem bij zichzelf afvroeg of dit echt zo zou zijn, bleek dit in de tweede helft daadwerkelijk het geval. De doelpunten volgden zo snel achter elkaar dat de gelegenheidscoach vergat de details goed te noteren. Daarom volgt hier een opsomming van hoogtepunten, die mogelijk niet helemaal klopt, maar de doelpuntenmakers en de volgorde waarin de doelpunten werden gemaakt kloppen wel.
Kort na de rust wist Berend Lammers op korte afstand van de goal een bal te plaatsen op linksback Roy Oonk, die notabene met zijn rechter(chocolade) been fraai binnen schoot. Daarna was het de beurt aan Max, die vanaf randje strafschopgebied met rechts een bal in de hoek pegelde. De stand was weer gelijk. Dit maakte dat zowel de in het zwart geklede Winterswijkers als de neutrale toeschouwers (Jazeker, die waren er!!) voelden dat het nog een bijzondere middag kon worden. En de Grollenaren? Van hen was het bibberen tot in Groningen voelbaar. Terwijl ze daar toch best iets gewend zijn.

Max had de smaak te pakken deze middag en besloot te gaan werken aan zijn positie op de topscorerslijst van FC Winterswijk. Al bijna op de achterlijn, zag hij toch nog kans de bal langs de keeper in het doel te werken. Het stond 2-3.

Niet veel later werd ook de inzet van Steven beloond. Complimenten voor de manier waarop hij zijn spel bleef spelen ondanks de druk waaronder hij zijn spelletje moest spelen. Af en toe speelde hij zelf ook op het randje, maar toen de verdediging van de tegenpartij geen ander middel wist in te zetten dan een onreglementaire tackle en die ook nog in het strafschopgebied bleek te hebben plaatsgevonden, werd de inzet beloond met de bal op de stip. Bij afwezigheid van Wessel Lammers, nam Jelle Krooshof als aanvoerder zijn verantwoordelijkheid en schoot de bal onberispelijk in de rechterbenedenhoek.

Daarna was het opnieuw de beurt aan Max, die alleen op de keeper afging. Er liep nog iemand mee aan wie hij de bal had kunnen afleggen, maar zoals echte spitsen doen, zeker wanneer ze kans zien een hattrick te maken, ging hij voor zijn eigen kans. Tja, wie scoort heeft altijd gelijk.

Inmiddels was het 2-5, de eerder gewisselde spelers kregen ook nog wat speeltijd en de wedstrijd leek gespeeld. Leek, zeg ik, want het mooiste moest nog komen.
Tegen het einde van de wedstrijd vond onze aanvoerder zich terug op de rand van het strafschopgebied oog in oog met de keeper, die de doelmond verliet en wat doet onze Jelle?? Hij scoort met een lobje of een stiftje, hoe heet dat? In ieder geval was het een Bergkampiaans kunststukje. Wil je dat nooit meer doen Jelle? Dat soort dingen hoort niet in de kelder van het amateurvoetbal. Dat doe maar met FIFA 2017 met een biertje en een bak chips voor je neus.

Zo!! Dat was de wedstrijd!! Oh nee, toch niet. Voor de statistieken moet ik nog vermelden dat de tegenstander nog één treffer maakte.
Eindstand 3-6!! Goed teruggevochten. Jongens, ik ben trots op jullie!!

Dr. Zweepslag