Toen ik aankwam op een zonovergoten Sportpark Jaspers waren de jonge helden met hun warming-up bezig. Ik voelde een bedrukte sfeer. Het was stil en de koppies hingen naar beneden. Ik vroeg wat er was. “Avicii is dood”, antwoordde één van hen. Gekscherend vroeg ik: “Wie z’n moeder?” Er werd niet om gelachen. Navraag leerde mij dat het een bekende dj was. Het ‘Hey Brother!’ dat uit de speaker naast het veld schalde zal van hem zijn geweest, zo realiseerde ik mij. Ik kende de muziek van de beste man niet. Ben nog van voor de Vietnamoorlog. Opgegroeid met de Kevers en de Rollende Stenen. Maar bij de jonge helden zat het diep. Dat zag ik. Heel diep.

Toch moest er gevoetbald worden. En het zal je niet verbazen dat de bezoekers uit Haarlo het eerste kwart het betere van het spel hadden. Bij hen zat Avicii niet tussen de oren. Het waren volgens mij meer types van het Høkersgilde. D’ran! Ook mooi. De grootste kansen waren dan ook voor Haarlo. Zo kon Iron-Jan Nieuwenhuis maar ternauwernood redding brengen bij een kopbal. En later belandde de bal ook nog op de paal. Na een drinkpauze kwamen de jonge helden los. Tot twee keer toe werd de bal van de lijn gehaald bij een inzet van Teun Koldeweij en Steven Thangathurai. Maar toch, uit een snelle uitval opende de mannen in het wit de score: 0-1. Aan de kant werd ingegrepen. Drie verse krachten er in. En dat betaalde zich direct uit. Zo zag ook moeder Timpert. “Kom ik eens een keertje kijken, staat-ie wissel!” Maar…, je komt toch voor ALLE jonge helden. Neem nou Anouk. Die zit gewoon langs het veld, ondanks dat lover Daniël van Rienen afwezig is. Of ze ook werkelijk de wedstrijd heeft gevolgd of meer met vriendin Manon heeft zitten beppen, weet ik niet. Jelmer zorgde er overigens binnen tien minuten voor dat zijn moeder van oor tot oor stralend de kantine opzocht. Met een sterke rush van achter uit liet hij iedereen zijn hielen zien en via een mooi één-tweetje knalde hij de 1-1 tegen de touwen. Als in vroeger tijden. En vervolgens kopte hij uit een voorzet snoeihard de 2-1 ruststand binnen.

Na de (veel te) hete thee stelden de jonge helden al vrij vlot orde op zaken. Een streep van Tibor van de Linde betekende 3-1. Eigenlijk toen al de nekslag voor de ‘witten’. Ze kwamen er met hun zwaarlijvigheid in die bollenhitte tegen de rapvoetige jonge helden niet meer aan te pas. Aanval op aanval volgde. Jelle Krooshof had pech dat zijn schot uit de draai door een grabbelende keeper met behulp van de lat werd tegengehouden. Ook Sebastiaan de Vries dribbelde fraai langs drie, vier man, om daarna rakelings over te schieten. Gelukkig deden beide heren het even later wel goed: 4-1 en 5-1. Ook Steven deed er weer alles aan om een goaltje mee te pikken. Gisteren lukte het helaas niet. Zijn noeste arbeid is noemenswaardig, maar zijn looplijnen zijn niet altijd even slim gekozen. Daar moet nog aan gewerkt worden.

Een spaarzame oprisping van de ‘witten’ deed de hoop opbloeien. Ergens in hun lijf hadden ze nog wat zuurstof gevonden. Uit een hoekschop werd de 5-2 binnengekopt. Maar al gauw draaide Wessel Lammers de zuurstofkraan weer dicht. Hij reageerde alert na een halve save van de keeper op een geplaatste bal van Bart de Jong: 6-2. Berend Lammers bepaalde met een volley de eindstand op 7-2.

Een middag die begon in mineur werd tenslotte afgesloten met ‘Leef’ van Dreetje Hazes en meer van die ongein. De derde helft was begonnen. Proost! Op Avicii!

OPeee