Het was zo mooi, zaterdagmorgen. Een fijn voorjaarszonnetje deed haar uiterste best de koude nacht te verdringen. En dat ging haar helemaal niet slecht af. Ondergetekende heeft zich in ieder geval prima vermaakt op de golfbaan. Hoe anders was het ’s-middags. Een regenfront passeerde onze mooie Achterhoek. En in die ambiance werd er in Eibergen afgetrapt tegen de plaatselijk FC.

De jonge helden uit Winterswijk pakten vanaf het begin direct het initiatief. De bal ging van voet naar voet en de combinaties liepen helemaal niet slecht. Er werd gecontroleerd gevoetbald. Overigens zonder echt gevaarlijk te worden. Na een kwartiertje kropen ook de jonge gozertjes uit Eibergen uit hun schulp. In hun midden: nestor Henk. Hun bonkige en kopsterke spits, van ik denk wel 50+. Een echt vaderfiguur. Volgens mij is hij het die ’s-avonds voor het slapen gaan tijdens het afsluitende teamweekend na het voorlezen van zijn teamgenootjes de lamp uit doet. Gelukkig heeft hij geen potten kunnen breken. Teun Koldeweij - de beste man van het veld - had hem keurig in de tas. Wat volgde was een gelijkopgaande wedstrijd. De twee jonge teams bleken aardig aan elkaar gewaagd. Het spel golfde heen en weer. Maar kansen waren schaars. Plotseling lag de bal op de stip. Stan Korten bleek hands te hebben gemaakt. Al ontkende hij dat in alle toonaarden. Helaas zag de scheids het anders. De toegekende strafschop werd feilloos binnengewerkt: 1-0. Niet veel later aan de andere kant een soortgelijk geval. Ook hier een discutabele handsbal. Ook hier had protesteren geen zin. Wessel Lammers pakte het cadeautje op gepaste wijze uit: 1-1. Nu viel er meer te genieten voor beide doelen. Schoten van Steven Thangathurai, Wiljan Schreurs en Teun Koldeweij gingen echter over. En keeper Wessel Beijers (zaterdag 3) stond tot twee keer goed bij een afstandsschot van de thuisploeg. Bij het scheiden van de markt lukte het Ruben Obbink net niet in de korte hoek te scoren. De keeper redde bekwaam.

In de tweede helft eenzelfde beeld. Een open wedstrijd, met veel passie en strijd. Mooi om te zien. De eerste kansen waren voor FC Winterswijk. Maar de keeper was een storende sta-in-de-weg. Berend Lammers, broer Wessel en wederom Berend vonden hem telkens op hun pad. Ook drie hoekschoppen vlak achter elkaar leverden geen doelpunt op. Aan de andere kant hadden de blauw gestreepte gastheren meer succes. Uit een voorzet belandde de bal tussen een wirwar van benen. Een heuse kluts was het gevolg. Met als eindstation enigszins fortuinlijk een blauw gestreept been: 2-1. Weer op achterstand. Om gek van te worden! Gelukkig bleven de jonge helden doorknokken. De druk zat er goed op. Zeker het laatste kwartier. FC Eibergen werd teruggedrongen. Een pegel van de mee opgekomen stopper Teun Koldeweij - nestor Henk zat inmiddels moe en fris gedoucht in de dug-out - ging naast. En een inzet van de ook prima spelende Yaniek van der Stoep ging maar net over. Tuurlijk waren er countermogelijkheden. Maar de thuisploeg speelde dit telkens niet goed uit.

Zo bleef het bij 2-1. Conclusie: de gelukkigste heeft gewonnen. Een gelijkspel was verdiend geweest. Complimenten aan de jonge helden. Voor hun tomeloze inzet. Jammer dat het niet werd beloond. Een pluim ook naar de scheids. Hij floot een prima pot. En die pingels… Tja, hij beslist in een split second. Volgens mij wordt er echt wel naar eer en geweten gefloten. Niet over zeuren dus. Wees blij dat ze er zijn.

OPeee