In het laatste potje voor de winterstop heeft FC Winterswijk een welverdiend punt mee naar huis genomen. De jonge helden van trainert Alfred Schreurs vochten in Haaksbergen een fel, maar fair duel uit. Helaas was Alfred er zelf niet bij. De honneurs werden waargenomen door leidert en assistent-coach Peter de Smidt. Tjonge jonge, wat is die man ook gedreven. De gehele wedstrijd stond hij voor de dug-out te coachen en zijn team aan te moedigen. Machtig mooi om te zien.

Het begon allemaal wat aftastend. Van beide kanten overigens. Maar na een minuut of tien vond Berend Lammers het welletjes. Hij reageerde attent op een breedtepass in de verdediging van HSC ’21 en rondde het beheerst af: 0-1. Hierna volgde een sterke periode. Maar telkens ontbrak net dat kleine beetje geluk om de wedstrijd in een vroeg stadium al op slot te gooien. Daan de Smidt trof met een goed schot de paal. Twee strakke voorzetten van hem konden door Steven Thangathurai en Jelle Krooshof niet worden verzilverd. En na een puike combinatie tussen Yaniek van der Stoep en Berend Lammers schoot die laatste maar net naast. Des te zuurder was het dan ook dat een spaarzame kans van de thuisploeg via de binnenkant van de paal wel doel trof: 1-1. En luttele minuten voor de thee werd het nog erger. Een hard afstandsschot was onze Armeense vriend Gor Sahagyan helaas te machtig: 2-1.

Na even een kwartiertje op de billetjes te hebben gezeten, gingen onze jonge helden op volle kracht op jacht naar de gelijkmaker. Een schot van Berend Lammers ging net over, na slecht uitverdedigen van de keeper. Tot twee keer toe kogelde Thijs te Hofsté de bal richting het vijandelijke doel, maar beide schoten gingen naast. Ook HSC ’21 liet zich niet onbetuigd en zorgde af en toe voor gevaar. Gelukkig stond daar iedere keer onze rots in de branding, Gor Sahagyan. Het spel golfde op en neer. Beide teams deden niet voor elkaar onder. Er werd op het scherpst van de snede gevoetbald. Maar zoals ik al zei: fel, maar fair. Zo halverwege de tweede helft kreeg FC Winterswijk weer het betere van het spel. Meer duels werden gewonnen. En ingeluid door A-jeugdspeler Jelmer Timpert volgde de ommekeer. Jelmer stoomde op vanuit zijn positie in de verdediging. Stampend en briesend liet hij drie, vier tegenstanders zijn hielen zien. En met een bekeken balletje bracht hij Thijs te Hofsté in stelling, die vervolgens verwoestend uithaalde: 2-2. Hard, zo ommundig hard… Volgens mij trilt het net nu nog! Ook deed “supersub” Daniël van Rienen een poging. Na zijn goede optreden van vorige week wilde hij ook dit keer weer het genot van een doelpunt ervaren. Te worden bestormd en vervolgens bedolven onder een kluwen jonge voetballers wilde hij nog wel eens meemaken. Jammer genoeg ging zijn schot naast. Niet veel later probeerde Daan de Smidt het nog een keer. Uit stand schoot hij in, maar zijn schot miste de nodige kracht. En een voorzet van Wiljan Schreurs vloog ook bijna binnen. Echter, de bal belandde aan de verkeerde kant van de paal in het zijnet.

Helaas viel er niets meer te juichen voor onze jonge helden. Maar toen de broer van Pierluigi Collina voor het laatst floot, was wel een applaus hun deel. Ze hebben geknokt tot ze er bij neervielen. En als iedere wedstrijd op deze manier wordt afgewerkt, zie ik de tweede helft van de competitie met vertrouwen tegemoet.

OPeee