Na de zware wedstrijd en dito teleurstelling van afgelopen week wachtte dit weekend een zo mogelijk nog zwaardere klus: een uitwedstrijd tegen de mannen uit Haarlo, de huidige koploper uit de reserve 6e klasse 09. Bij de ontvangst door hun leidersduo was het al direct duidelijk. Wat een reuzen! En dan hun elftal. Ook bijna allemaal spelers van minimaal twee meter groot of honderd kilogram zwaar. Poeh… In dat opzicht was de tegenstander van onze jonge helden duidelijk de meerdere.

Maar daar had coach Peter de Smidt op gerekend. Met een versterkte verdediging, naast voorstopper Teun Koldeweij stond Roy Oonk geposteerd, liet men de zware jongens komen en daar waar mogelijk werd het ritme uit het spel gehaald. Hopende dat bij het uitblijven van een doelpunt de irritatie bij de tegenstander zou toeslaan. Zij móesten winnen, konden tenslotte kampioen worden. Zo ontstaan er foutjes, die dan met een enkele uitval kunnen worden afgestraft. De oudere lezer herkent hierin het Italiaanse catenaccio. Afbraakvoetbal van de ergste orde, maar uiterst effectief. Mits goed uitgevoerd natuurlijk én ik moet eerlijk zeggen, dat ging helemaal niet slecht.

Afgezien van een paar hoekschoppen werd de thuisploeg niet echt gevaarlijk. FC Winterswijk had zelfs de beste mogelijkheden. Na een dik half uur had het een strafschop moeten hebben, toen Noël Deunk onderuit werd gewerkt. De ietwat te veel volgens het boekje optredende scheidsrechter liet echter doorspelen. Kort daarna volgde de grootste kans van het eerste bedrijf. Nadat Dion Olbach met een goed schot de paal trof, caramboleerde het leder voor de voeten van de aanstormende Jelle Krooshof. De keeper lag nog gestrekt voorbij de paal, dus het doel was leeg. Afgezien van een paar madeliefjes, die trouwens over het gehele veld weelderig bloeiden. Toch presteerde hij het om naast te mikken, best nog moeilijk, maar het lukte hem. Tuurlijk, naderhand klagen over een polletje gras en dat-tie voor z’n linker lag en zo. Maar dat had 0-1 moeten zijn. De zware jongens waren direct klaarwakker. En vlak voor rust viel dan toch hun doelpunt. Uit een strakke voorzet was de kale spits net iets sneller en al duikend kopte hij fraai binnen: 1-0.

Na de thee verliet FC Winterswijk de verdedigende stellingen. Een extra spits werd ingebracht. Bram Duenk had zijn zwemvliezen ingeruild voor echte kicksen en ging er nog eens voor. Mooi om te zien, toch maar proberen een goaltje te stelen. Maar SP Haarlo was fysiek gewoon sterker. Ze hadden letterlijk en figuurlijk veel meer body. Na een kwartiertje verdubbelden ze de stand met een mooi uitgespeelde aanval: 2-0. Niet veel later was het weer raak. Uit de kluts belandde de bal met een boogje over de aan de grond genagelde Wessel Beijers in het doel: 3-0. Bij onze jonge helden vloeiden daarna de krachten weg. De spreekwoordelijke koek was zo goed als op. Diverse verzoeken om een wissel richtten zich tot de bank, helaas zat er daar maar één. En die was al net gewisseld. Helaas zit het dan ook niet mee hè. Uit een vrije schop van Bram Duenk kwam de opgekomen Jelle Groen net een teenlengte tekort om de eretreffer op zijn naam te schrijven.

Niet getreurd mannen. Jullie hebben goed gedisciplineerd gestreden. En helaas verloren. Terecht, dat moet gezegd. Maar….. kin omhoog, borst vooruit. En gewoon iedere morgen je bordje Brinta leeg eten. Dan worden jullie net zo groot en sterk als de zware jongens!

OPeee