Iedereen heeft ze wel eens. Van die dagen, waarop je jezelf afvraagt: “Wat doe ik hier eigenlijk?” Nou, zaterdag beleefde ik zo’n dag. “Waarom ben ik vandaag naar Aalten afgereisd”, vroeg ik me af. Tuurlijk, het leven bestaat uit het maken van keuzes. Ingegeven door je gevoel. Ooit heb ik mezelf voorgenomen om naar elke pot van de jonge helden te gaan kijken. En jullie allen daarna te voorzien van een prettig leesbaar wedstrijdverslag. De pot was niet om aan te zien. Wat duren 90 minuten dan lang. Hopelijk vergaat het jullie na het lezen van mijn stukje heel wat beter.

De ellende begon al voor de wedstrijd. Uit de kleedkamer schalde keiharde muziek. Eén of andere neger met een pilletje teveel. Niet normaal meer zo hard. De ramen stonden te trillen in hun sponningen. Misschien hoort het er tegenwoordig allemaal bij, maar in mijn tijd werd je voor zo’n vergrijp een maand naar een goelag in Siberië gestuurd. Dat coach Peter de Smidt dat toelaat zeg. Onbegrijpelijk! Dan de wedstrijd zelf. Je kunt wel stellen dat er sprake was van een collectief falen. Niets ging goed. Laat ik een opsomming maken. Het samenspel was erg onnauwkeurig. Een pass over nog geen tien meter was al moeilijk. Ook werd er te veel uit de positie gelopen. Neem Yaniek van der Stoep. Hij stond als voorstopper geposteerd. Nou, hij liep overal, maar op die plek heb ik hem nauwelijks gezien. En je mag wel mee naar voren, als de situatie er naar is. Maar wees op tijd weer terug. Of laat je positie overnemen. Na een half uur werd hij gewisseld. Begrijpelijk. Zo waren er meer, hoor. Steven Thangathurai dartelde weer als een jong veulen zo blij de gehele wei over. Voorin was de afwerking ver beneden peil. Ruben Obbink, de broertjes Wessel en Berend Lammers, Daniël van Rienen… Toch jongens met een prima schot. Ze bakten er niets van. Tuurlijk, de wil was er wel hoor. En er werd gestreden om de bal. Maar de bezieling ontbrak. Een voorbeeld: Dion Olbach. Altijd 100% inzet. Helemaal TOP! Maar bij balverlies gaat het koppie naar beneden. Mooi om te zien was hoe vader Bert hem aanspoorde om op te staan. Dion was bij een duel gevallen en vond het wel best. Bijna een halve minuut bleef hij zitten. Blijkbaar zat dat kunstgras wel lekker. Maar de wedstrijd ging verder. Nog een voorbeeld: Teun Koldeweij. “Laat mij nog maar even op de bank zitten coach. Ik kom er na rust wel in.” (!!!) Ook achterin was het af en toe nagelbijten. Stan Korten had niet zijn beste dag en als Noël Deunk met zijn melktankwagen op de weg net zo rijdt als dat hij op het veld acteerde, houd ik mijn hart vast. Keer op keer timede hij verkeerd. Over timen gesproken, een kwartier voor tijd verkeek Jelle Groen zich op een verre uittrap. De bal stuiterde over hem heen en de spits van AZSV zei dank je wel: 1-0. Niet veel later, een misverstand met stand-in-keeper Jelle Bruntink: 2-0. Grensrechter Henk Redeker vrat uit ergernis bijna zijn vlag op. Het was trouwens een wonder dat de aanvoerder nog in het veld stond. In de eerste helft bleef rood hem bespaard, nadat hij een doorgebroken speler bijna had ontdaan van zijn shirt.

Waren er dan helemaal geen uitzonderingen? Toch wel. Wiljan Schreurs ging weer tekeer als nooit te voren en ook Thomas Nijenhuis scoorde een voldoende. Maar de beste man van het veld was de al genoemde A-jeugdkeeper Jelle Bruntink. Met een paar fabuleuze reddingen behoedde hij FC Winterswijk voor een veel grotere afgang. Dus als keeper Jan Nieuwenhuis nog eens keelpijn heeft – alsof je met je keel de ballen moet stoppen (ahum) – hebben de jongen helden een prima vervanger.

OPeee