Voetbal is emotie
Het zit er op. De laatste wedstrijd is gespeeld. En dat was me er weer eentje hoor. De jonge helden van FC Winterswijk 4 moesten het opnemen tegen hun grote broer, de 'stoere' mannen van FC Winterswijk 5. Het zwaar gehavende team trad aan met maar negen basisspelers. Bijna de gehele aanval was afwezig of geblesseerd. En ook achterin ontbraken wat vaste krachten. De vervangers Max Moester, Sjoerd Oldenkotte en Michel Overbeek waren dan ook meer dan welkom. Het 5de kampte trouwens met hetzelfde probleem. Maar ook zij hadden voor versterking gezorgd.
Het was geen leuke wedstrijd. Je kon merken dat het 5de nog een piepkleine kans had op het kampioenschap. Er heerste hoogspanning aldaar. Ook bij hun supporters liepen de gemoederen soms flink op. De jonge helden gaven echter niets kado. Pakjesavond is pas in december, zullen ze gedacht hebben. Ze wilden hun laatste potje gewoon winnend afsluiten. Punt. En als de grote broer beter is, so be it. Maar niks voor niks. Er zal wel voor geknokt moeten worden. Nee, blijkbaar was de gunfactor niet hoog genoeg. Hoe zou dat toch komen?
Coach Peter de Smidt liet zijn jongens behoudend starten. In een aangepaste 4-4-2 opstelling. Hij had gewaarschuwd voor het af en toe provocerende spel van de tegenstander. De mannen van Alfred Schreurs willen op dat vlak nog wel eens de grens opzoeken. Dat bleek wel, de afgelopen seizoenen. Daar word je sterk van, zeggen ze dan. Mee eens, maar dan moet je ook niet mauwen als het even anders loopt dan gedacht. “Lekker fel, maar het koppie erbij houden”. Met die boodschap werden de jonge helden de wei in gestuurd. En zo geschiede. Steven Thangathurai ging er stevig in in een poging de bal te spelen. Gevolg: de afdruk van zijn noppen bleef achter in de kuit van Tonnie van Leeuwen. Aiii! Ook Dion Olbach veroverde met een felle actie een bal op Jeroen Kraan. Iets te fel vond die laatste. Prompt werd de scheldkraan opengezet. Wie uitdeelt moet ook kunnen incasseren, zeggen ze dan.
De jonge helden speelden zoals FC Eibergen 3 twee weken geleden tegen hen deed. De tegenstander laten komen, de ruimtes klein houden, er bovenop zitten en bij balbezit snel omschakelen. Dit resulteerde in een grote kans voor Max Moester. Keeper Rob Bartelink stond echter goed en pareerde zijn inzet. De rebound was voor Steven Thangathurai, maar twee verdedigers gooiden zich in de baan van het schot. Aan de andere kant kwamen er ook kansen. Want de mannen van het 5de staan tenslotte niet zomaar tweede. De eerste was voor Edward Meijnen. Maar de dit seizoen zo makkelijk scorende spits zag zijn schot over de lat gaan. En ook Edwin 'Wally' Tolkamp mikte een vrije schop rakelings naast. Uiteindelijk deed Hans Ebbers voor hoe het wel moet. Hans kreeg iets te veel ruimte en joeg de bal van 25 meter in de bovenhoek: 1-0. Een prachtige treffer!
De jonge helden gaven niet op. Ze bleven met veel strijd hun spel spelen. En dat werd beloond. Met een steekpass bediende Michel Overbeek tien minuten voor rust Max Moester, die keurig Rob Bartelink omspeelde en de bal in het lege doel schoof: 1-1. En het werd nog bijna 1-2 ook. Vlak voor rust glipte de ijzersterk spelende Sjoerd Oldenkotte langs twee man. Zijn afgemeten voorzet belandde bij Max Moester, die vervolgens op de paal knalde. Zo bleef het na 45 minuten 1-1.
Na de thee een zelfde beeld. Veel passie en strijd. De eerste kans was voor Daniël van Rienen. Met een fabelachtige (!) passeerbeweging ontdeed hij zich van zijn directe tegenstander. Ook Rob Bartelink werd met een kluitje in het riet gestuurd. De afronding tenslotte was net te zacht, waardoor de bal voor de lijn werd weggeroeid. Dat had een doelpunt verdiend. Maar het 5de was in die fase beslist niet minder dreigend. Zeker bij hoekschoppen waren hun kopsterke spelers een paar keer heel dichtbij. Het doelpunt viel echter niet. Wel aan de andere kant. Weer was het Sjoerd Oldenkotte die goed doorging. Bijna vanaf de achterlijn bracht hij de bal voor het doel. De lederen kogel belandde bovenop de lat en daalde vervolgens precies op het voorhoofd van de alert instormende Steven Thangathurai: 1-2.
Even later werd het nog mooier. Of erger, ‘t-is maar hoe je het bekijkt. Eerst teisterde Jörgen Timmerman van het 5de met een vlammend schot de lat. De vingertoppen van Tim Overbeek zaten daar nog tussen. Daarna was het ten derde male ‘the king of the assist’ Sjoerd Oldenkotte die zijn kunsten liet zien. Weer was Max Moester het eindstation. Rustig tikte hij de bal in de hoek: 1-3.
Het werd grimmiger. Er volgden een paar vervelende incidenten. Dat zou toch niet mogen, bij een broedertwist. Zo punterde Yaniek van der Stoep de bal snoeihard richting de 100 meter verder liggende hockeyvelden. Niet echt chic Yaniek. Maar ook Jörgen Timmerman vloog erin, toen hij van de bal werd gelopen. Net als Eric Oonk, die zijn bij de jonge helden spelende zoon Roy torpedeerde. En ook beide coaches roerden zich. En dat mag. Voetbal is tenslotte emotie. Maar je kunt ook te ver gaan. Bij een aantal liep de druk te hoog op. Zo ook bij Alfred Schreurs, geloof ik. Iedereen deed het fout. De scheidsrechter, de grensrechter, de tegenstander, behalve zijn eigen mannen. Dat zij soms met een gestrekt been inkwamen werd hoegenaamd niet opgemerkt. Peter de Smidt kreeg ook het nodige naar zijn hoofd geslingerd. Van 'pannenkoek' tot 'klootzak'. Jammer. Wat spanning al niet kan doen met een mens.
Ook vrouwlief liet van zich horen. Naast de dugout, tussen het kwebbelen door. Het zou haar hebben gesierd wanneer ze haar gekleurde bril af en toe eens had afgezet. Aan de andere kant van het veld werd de wedstrijd eveneens van het nodige commentaar voorzien. Door beide kampen overigens. En daarin liet ook de partner van Peter de Smidt zich niet onbetuigd. En o ja, natuurlijk moesten de grensrechters het ontgelden, nadat ze hun vlaggetje weer eens (on)terecht richting de blauwe hemel staken. Ja, het was weer een feest langs de lijn bij Sportpark Jaspers.
Op de groene mat werd stug doorgevoetbald. De mannen van het 5de bleven het proberen. Edward Meijnen was nog hun gevaarlijkste aanvaller. Steeds zat hij er met een voet of zijn hoofd bij. Ook Edwin ‘Wally’ Tolkamp kreeg nog een mogelijkheid. Fisherman Tim Overbeek voorkwam echter verder onheil. Zo bleef het dus bij 1-3.
Is hier sprake van ‘broedermoord’? Voor het niet behaalde kampioenschap? Ik denk niet. Eigenlijk hadden de mannen van het 5de het vorige week al verspeeld, toch? Bij de meesten proefde ik die gedachte naderhand wel. Ze legden zich bij de nederlaag neer en dronken hun biertje. Maar niet iedereen lukte dat. Alfred Schreurs kon het volgens mij maar moeilijk verkroppen. Naar het schijnt heeft hij zijn tegenstanders niet eens gefeliciteerd. Niet erg sportief. Zou dat misschien….. gunfactor..…?
OPeee
