Onder een schraal voorjaarszonnetje hebben de jonge helden een punt overgehouden aan de uitwedstrijd tegen Markelo. Een beetje jammer vond ik. Er had zeker meer in gezeten. Net als vorige week in Haarlo was ook hier het veld niet best. Het leek wel of men de grasmat had verplaatst. Zeer hobbelig allemaal. Maar toch, na wat geklaag begonnen de verwende “mannetjes” vol goede moed aan de eerste helft. En dat ging helemaal niet slecht. De score had alleen wat hoger moeten zijn.

Na een mooie combinatie over meerdere schijven was het eerste schot op doel van Ruben Obbink. Helaas over. Het was gelijk het laatste wat de technische dribbelkoning kon laten zien. Niet veel later strompelde hij naar de kant na een grove charge van achteren op zijn enkel. Einde wedstrijd. Maar de scheidsrechter liet doorspelen. Schandalig! Tuurlijk, voetbal is een contactsport, maar dit… En als er na een fluitsignaal in een emotionele bui een reactie volgde, in de trant van “kom op scheids”, moest men op het matje komen. Dat werd niet getolereerd. Zeker thuis niks te vertellen… Gelukkig liet FC Winterswijk zich verder door de thuisfluiter niet van de wijs brengen. Men ging gewoon verder met goed voetbal. Steven Thangathurai had de score moeten openen, maar hij peerde hoog over het vanghek. Daar heeft hij patent op geloof ik. In welk dorp de lederen kogel dit keer is geland weet ik niet (zie vorige week). Halverwege kreeg men dan toch de verdiende voorsprong. Na mooi samenspel met broer Berend prikte Wessel Lammers de bal met zijn chocoladebeen binnen: 0-1. Een dikke minuut later zette Wiljan Schreurs op rechts stevig door. Ook na zijn voorzet was het eindstation Wessel Lammers: 0-2. Daarna een kopbal van Martin Haijtema. Rakelings over. De thuisploeg was in die fase eigenlijk niet echt gevaarlijk. Pas na 40 minuten volgde hun eerste wapenfeit. Maar interim-keeper Jelle Krooshof - dé keeper van FC Winterswijk met het fraaiste kapsel - hoefde niet handelend op te treden. Een minuut voor de thee kregen Berend Lammers en Daan de Smidt nog een dot van een kans. Helaas. Die hadden er ook in gemogen heren.

In de tweede helft zag ik een ander Markelo. En ook een ander FC Winterswijk. De thuisploeg startte furieus. Met twaalf man (elf spelers en de scheids) ging men op jacht naar de aansluitingstreffer. Een kopbal ging over. Eenzelfde lot had een schot van afstand. De lat bracht redding bij een derde doelpoging. En niet veel later redde Jelle Krooshof uitstekend met zijn rechtervoet. Uiteindelijk moest hij toch vissen na een goed uitgespeelde aanval: 1-2. Tussendoor had een schot van Daan de Smidt een beter lot verdiend. Na een mooie aanval tikte de sluitpost van Markelo zijn bal ternauwernood over. Naar mate de tijd begon te dringen, werd het grimmiger. Maar je raadt het al: de scheids deed niets. Wat ik me dan afvraag… Zou zo’n man, na het douchen, weer lekker fris in de kleertjes, voor de spiegel zijn haartjes kammend, werkelijk denken dat-tie het goed heeft gedaan? Zo van: “Yes! I did it!” Het zal toch niet? Vijf minuten voor tijd had Berend Lammers de wedstrijd op slot kunnen gooien, maar oog in oog met de keeper faalde hij jammerlijk. Tot overmaat van ramp viel ook nog de 2-2. Uit een hoekschop werd de bal - eerlijk is eerlijk - snoeihard en perfect binnen gepoeierd. Zo moet het dus Steven.

Weer twee punten laten liggen helaas. Onnodig. Ga je met 0-4 rusten, is het gedaan. Nu is de marge klein en blijft er hoop gloren. Hun vechtlust werd uiteindelijk beloond.

OPeee