Het is ook niet niks. Op een doordeweekse avond een wedstrijdje voetballen. En ook nog voor de beker. Dus het is alles of niets. Dan heerst er hoogspanning. Bij een aantal jonge helden in ieder geval wel. Zo meldde Steven Thangathurai tien minuten voor vertrek doodleuk dat zijn tenue nog in de was zat. Hoe is dit mogelijk?! De laatste wedstrijd was tien dagen geleden! Ook Daan de Smidt, nog wel de zoon van de coach, kwam veel later dan de afgesproken vertrektijd aanwandelen. “Ik was wat vergeten”, was het droge commentaar. Die zal aan het eind van de avond thuis flink onderuit de zak hebben gekregen.

En wat te denken van Jelle Groen. Als aanvoerder zou toch zeker hij het goede voorbeeld moeten geven. Maar nee hoor. Tien minuten te laat kwam hij het terrein van Sportpark Jaspers op gescheurd. Maar er is altijd een baas boven baas. En die heette Bram Jansen. Aangekomen in Doetinchem kwam de stand-in van keeper Iron-Jan Nieuwenhuis er achter dat hij maar één voetbalschoen had. Aaaaaghghgh!!! Om gek van te worden! Uiteindelijk kon er toch afgetrapt worden. In elf tenues en op elf paar voetbalschoenen.

Het begin was afwachtend. Beide teams troffen elkaar nog niet eerder. De mannen van DZC ’68 oogden groot en sterk. Als echte beren. Alleen Jelmer Timpert en Bram Jansen konden een beetje uit hun schaduw komen. Maar de jonge helden raakten niet van slag en speelden hun eigen spelletje. En al gauw ontstonden de eerste kansen. Het was Wiljan ‘turbotank’ Schreurs, die op de keeper afstormde. Maar hij speelde de bal te ver voor zich uit. En in de rebound mikte Berend Lammers net iets te hoog. Ook de schoten van Stan Korten en Yaniek van der Stoep troffen geen doel.

Er ontspon zich een duel met veel inzet en strijd, waarbij de jonge helden een licht veldoverwicht hadden. De thuisploeg was alleen gevaarlijk bij standaardsituaties. Zo werd uit een hoekschop over gekopt en een vrije schop krulde maar net naast. Aan de andere kant had Sri Lankaans international Steven Thangathurai geen geluk bij een kopbal (naast) en een streep van 25 meter (redding keeper).

Na de welkome warme thee – godsamme wat was het koud – was de opdracht om meer lef te tonen. Nog meer de druk opvoeren en de beren zouden vanzelf breken. Nou, daar was eerst niks van te merken. Het was een paar keer billenknijpen voor het doel van Bram Jansen. Maar hij hield zijn doel schoon. “Nog meer naar voren voetballen. Van het doel af”, werd er van de kant geroepen. Voorstopper Teun Koldeweij, die met een gebroken knieschijf meer dan een jaar geblesseerd was, schoof door naar het middenveld. En dat had effect. Er kwam veel meer druk op de middenvelders en verdedigers van DZC ‘68. Zij probeerden het wel, maar kwamen er nauwelijks meer aan te pas. Het doelpunt hangt in de lucht, zeggen ze dan. Maar die verrekte bal wilde er maar niet in.

Zo trof Steven Thangathurai na een mooie aanval wederom de keeper op zijn pad. Jelmer Timpert schoot naast en ook Teun Koldeweij peerde voorlangs. De grootste kans kwam tien minuten voor tijd. Spits Wessel Lammers schrok volgens mij van de mogelijkheid. Op zo’n tien meter van het doel raakte hij de bal totaal verkeerd. In de slotseconde krulde broer Berend de bal ook nog op de bovenkant van de lat.

Dat was het dan. Na 90 minuten 0-0. En volgens een regel bij het amateurvoetbal volgen er dan direct strafschoppen. Wat een spanning!

Wie o wie? Vaak voelt een voetballer zelf wel of hij hem moet nemen of niet. Dat moet een coach niet gaan opleggen. En zo geschiede. De eerste vijf jonge helden die de lange weg vanuit de middencirkel naar de stip moesten bewandelen waren achtereenvolgens Teun Koldeweij, Wessel Lammers, Steven Thangathurai, Berend Lammers en Jelle Groen. De eerste vier schoten keurig raak. Alleen de inzet van Jelle werd gestopt. Ook DZC ’68 had vier keer gescoord. Het kwam nu dus op Bram Jansen aan. Hij moest de bal stoppen. Vreselijk, wat een spanning!

EN HIJ STOPTE HEM!!! Op zijn geleende sloffen! De oerkreten van Winterswijkse kant waren tot in heel Doetinchem te horen. Wat volgde was een strafschop om en om. Eerst mocht Tibor van de Linde aantreden. En hij schoot raak: 4-5. Yes! Maar de tegenstander volgde zijn voorbeeld, alhoewel Bram de bal nog raakte: 5-5. Jammer! Daarna was het de beurt aan Jelmer Timpert. En ook hij bleef koel: 5-6. Klasse!

Wat toen volgde is met geen pen te beschrijven. De ontknoping van de avond. Je moet erbij zijn geweest om het te hebben gevoeld. Kippenvel! Bram Jansen stopte ook de laatste strafschop. De held van de avond! Tien seconden later werd hij door een stel, van geluk huilende, van uiterste spanning hevig zwetende, jonge helden besprongen. Ook coach Peter de Smidt en zijn maatje Henk Redeker gooiden zich op de zwartgouden berg. Wat een apotheose. De meegereisde supporters hielden het ook niet meer droog. Ik zag vader Lammers een traantje wegpinken. En vader Van der Stoep zette gauw zijn brilletje op om met zijn mobieltje alles vast te leggen. Iedereen deelde in de vreugde. Man man man, wat een avond!

En nu volgt dan dus de kwartfinale. En ook daarin is weer alles mogelijk. Gewoon allemaal gefocust blijven. Het koppie erbij. Niet alleen tijdens de wedstrijd. Ook al een paar uur voor het eerste fluitsignaal. Want geloof in een goede afloop komt niet vanzelf aanwaaien. Dat moet groeien. Ik hoop dat het zaadje na deze avond is gepland in de koppies van de jonge helden.

OPeee