18-04
14-04-2018: Ratti 2 - FC Winterswijk 4 (zat)

Gisteren ben ik met de jonge helden naar Kranenburg geweest. Zoals altijd. Niet dat alle uitwedstrijden elke keer daar plaatsvinden, maar ik bedoel dat het vergezellen van die knapen me dermate verheugt, dat ik telkens weer de moeite neem om met hen mee te gaan. En gisteren was dat dus naar Kranenburg. Een klein dorpje van ruim 200 zielen aan de N319 tussen Ruurlo en Vorden. Er gebeurt volgens mij niet zo veel. Behalve dan misschien de jaarlijkse kermis. Eventjes het gas los laten en je bent er doorheen. Maar in Kranenburg staat een gigantische kerk. In de tuin ervoor staan diverse standbeelden. En die standbeelden hebben mij op de weg terug naar Winterswijk aan het denken gezet. Want wanneer verdient iemand een standbeeld?
Das een makkie, hoor ik je denken. Antwoorden genoeg. Te veel om op te noemen. Een betekenisvolle politicus krijgt er een. En een oorlogsheld natuurlijk. En wat te denken van een knappe kop, die een Nobelprijs heeft gewonnen. Ook succesvolle sporters worden in brons gegoten. Belangrijke of historische figuren dus. Dat brengt mij bij de wedstrijd van gisteren. Daar openbaarde zich halverwege de tweede helft iets, waarvan ik vind dat het standbeeldwaardig te noemen is. De wedstrijd was al lang gespeeld, de buit was al lang binnen, toen er dit gebeurde.
Steven Thangathurai – wie kent hem niet – ontworstelde zich uit een opdringerige knuffelpartij met zijn directe tegenstander. Die laatste stortte vervolgens uiterst theatraal als een stervende zwaan ter aarde. Wat Steven prompt op een gele kaart kwam te staan. En dus tien minuten brommen. Dat was het sein voor aanvoerder Stijn Bloemendal om op te staan. Hij kon het toneelspel van zijn teamgenoot niet langer aanzien. Stijn gaf zijn band aan de dichtstbijzijnde medespeler en liep het veld af. “Als hij er dan niet voor matennaaierij wordt afgestuurd, ga ik wel in zijn plaats”, brieste hij. Iedereen stond perplex. Nog nooit vertoond zoiets. Een lesje fair play van de bovenste plank. Maar Stijn had gelijk natuurlijk. Voetbal betekent letterlijk balspel met de voeten. Schwalbes en iemand een kaart aansmeren horen daar niet bij. Respect Stijn. Respect!
Wat zou het mooi zijn als dit bij de grote jongens ook zou gebeuren. Beeld je eens in… Ronaldo van Real Madrid naait zijn tegenstander na de zoveelste buiteling een rode kaart aan en Sergio Ramos stapt vervolgens van het veld… De kranten zouden er bol van staan. De media zouden ontploffen. Sergio Ramos zou in elke Spaanse talkshow moeten opdraven om zijn verhaal te doen. Iedereen zou met hem op de foto willen. Stel je voor wat voor impact dit alles zou hebben op het hedendaagse voetbal. Het zou een ware revolutie teweeg brengen denk ik. Geen wedstrijd zou meer zo zijn als voorheen.
Dus ik roep op voor een STANDBEELD VOOR STIJN! Midden op het grote dorpsplein in Kranenburg. Nou ja, groot… op het dorpsplein dus. Opdat iedereen weet waar sport werkelijk voor staat! Trouwens, in het licht van het hiervoor vermelde totaal onbelangrijk natuurlijk, maar toch, de wedstrijd eindigde in een 1-5 overwinning voor de jonge helden. De doelpunten kwamen op naam van Berend Lammers (2x), Jelle Krooshof, Tibor van de Linde en Sebastiaan de Vries. Ook werd nog vier keer het allulumilium geraakt. Waarvan akte.
OPeee