Op waarde geklopt

Laat ik er maar geen doekjes om winden, de jonge helden waren gisteren duidelijk de mindere in het duel met HSC ’21. Op de groene graslanden van Sportpark Groot Scholtenhagen in Haaksbergen werden ze door een kudde bizons onder de voet gelopen. Die lieten er geen gras over groeien. Hier is er maar één de baas!

In de eerste helft ging het nog niet eens zo slecht. De start was zelfs prima. Na twee minuten rondde Jelle Krooshof een voorzet van Jelmer Timpert met een halfvolley af: 0-1. Wat volgde was een interessante pot voetbal. Waarin de thuisploeg het spel maakte en FC Winterswijk de gelederen middels een 4-4-2 opstelling en behoudend spel gesloten probeerde te houden. Dat lukte aardig. Er kwamen wel wat kansen voor de groen-witten, maar gescoord werd er niet. Ja, één keer dan, maar dat bleek buitenspel te zijn. Aan de andere kant viel het doelpunt wel. Tien minuten voor rust maakte Wessel Lammers goed gebruik van geklungel in de Haaksbergse defensie: 0-2. Twee kansen, twee treffers. Dat heet een uitstekend rendement.

Maar dan de tweede helft. HSC ’21 ging door waar het mee geëindigd was. Sterker nog, ze deden er een paar schepjes bij. Nou, zeg maar gerust ‘scheppen’. Wat ik in die tweede 45 minuten heb gezien, ongelofelijk. Wat een inzet, wat een kracht. En werkelijk overal liepen ze ook. De jonge helden zag het op een gegeven moment groen-wit voor de ogen. Ze probeerden het wel hoor, hadden 100% inzet, maar kwamen gewoonweg tekort. Snel werd er van de kant ingegrepen. Terug naar het vertrouwde 4-3-3 systeem. Om de druk wat van het doel weg te nemen. Ook gauw wat verse krachten er in. Maar het was te laat. Het hek was al van de dam. De bizons denderden er in no-time overheen. Na een kwartier stond het al gelijk. Maar een punt was klaarblijkelijk niet genoeg. Geef ze eens ongelijk. FC Winterswijk kreeg welgeteld nog één mogelijkheid, maar voor de rest was HSC ’21 veel sterker. Dus trakteerde het team het veelkoppige publiek op het knusse ‘hoofdveld’ op een verdiende 5-2 overwinning. Een groot applaus was hun deel. Terecht.

Wat kunnen de jonge helden hiervan leren? Hoe in het vervolg om te gaan met zo’n situatie? Er werd naderhand druk gespeculeerd. Aan de inzet lag het niet. Die was oké. Ook de beide A2-jeugdspelers Niek ter Haar en Jopp Hillen deden niet onder voor de gevestigde orde. Prima gedaan jongens! Het geheel bekijkend was het verdedigend niet al te best. Daar werd af en toe niet adequaat ingegrepen. Maar misschien moet er gewoon geconcludeerd worden dat de tegenstander beter was. Veel beter. Zoals men het duel aanging. Snoeihard, zonder pardon, op de rand van het toelaatbare spelend. Eén keer ging hun voorstopper, Guus Koppelman heet-ie geloof ik, ruim over die rand heen. In een poging de bal te spelen – of ging je gewoon vol voor de man Guus? – torpedeerde hij lichtgewicht Steven Thangathurai naar de eeuwige jachtvelden. Scheidsrechter Heemink was met geel nog coulant. Rood was meer gepast geweest. Maar goed, uithuilen en volgende week opnieuw er tegenaan.

Eén ‘groene jongen’ was de jonge helden wel goed gezind. Na de wedstrijd. Zoals na iedere wedstrijd. Gelukkig maar…

OPeee