De dag waarop de Jonge Helden échte mannen werden
Was dit dan nu de kampioenswedstrijd? Acht potjes voor het einde? Nee, natuurlijk niet. Er moeten nog flink wat hobbels worden genomen. Laat dat duidelijk zijn. Maar het voelde na de 4-3 overwinning wel zo. Grens Henk vloog na afloop zijn maatje De Smidt om de hals. Zo blij was hij. En ook de vele high-fives waren hier een voorbeeld van. De vreugde was groot. Eindelijk werd de eeuwige concurrent verslagen.
Haaksbergen 3. Een team van échte mannen. Die goed kunnen voetballen. Maar als het even niet gaat, ook een andere kant kunnen laten zien. Een hele foute. En dat kan soms net het verschil maken. Tussen winnen en verliezen. Drie seizoenen lang kregen de Jonge Helden les in hoe je een wedstrijd over de streep moet trekken. De laatste zege op de groen-witte zebra’s dateert zelfs van 13 september 2014! Maar de Jonge Helden zijn gegroeid. Ze laten zich tegenwoordig niet meer zo snel van de wijs brengen. En een 0-2 achterstand is ook geen reden meer om het koppie te laten hangen. Zie mijn verslag van vorige week. Het zijn óók échte mannen geworden. Kijk bijvoorbeeld naar de invalbeurten van Dion Olbach, Stan Korten en Jelmer van der Stoep. De agressie waarmee ze de duels aangingen… Prachtig! Maar alle anderen hadden diezelfde over-mijn-lijk-mentaliteit. En dat werd gisterenmiddag beloond.
Het was een stevige pot. Waarin het er fel aan toe ging. Met af en toe ook een forse overtreding. Maar het werd nooit gemeen. Scheidsrechter Te Kolste had er goed het zicht op. Ook liep de irritatie soms hoog op. Met name bij de bezoekers. Tja, in een topper zijn de belangen groot. Het eerste half uur hielden beide ploegen elkaar in evenwicht. Maar daarna trok Haaksbergen het heft naar zich toe. En opeens stond het 0-1. De bal werd uit een hoekschop bij de eerste paal binnengetikt. Meelopen met je man was niet verkeerd geweest Yanus! Tien minuten later: 0-2. Weer uit een hoekschop. Nu was de wind de boosdoener. Gedragen door die wind zeilde de bal buiten bereik van Iron-Jan Nieuwenhuis in de verre hoek. Maar vlak voor rust zorgde Sebastiaan de Vries met zijn vrije trap voor de aansluitingstreffer: 1-2.
In het vervolg werd duidelijk dat de Jonge Helden écht stappen hebben gemaakt. Met veel pressie werd Haaksbergen op eigen helft vastgepind. En binnen vijf minuten al waren de rollen omgedraaid. Eerst werkte krachtmens Jelmer Timpert, na goed voorbereidend werk van Sebastiaan, de bal over de doellijn: 2-2. Vervolgens knalde invaller Jelle Krooshof de bal tegen de touwen: 3-2. Schitterend! En ze bleven doorgaan. Op jacht naar meer doelpunten. Pas halverwege kregen de bezoekers weer wat lucht. En dat resulteerde ook direct in een kans. En wat voor één. Iron-Jan legde in zijn zestien een doorgebroken speler neer. Strafschop! Maar à la Hans van Breukelen (finale EK ’88) stopte de nestor van de Jonge Helden de inzet. Wat een klasbak is het toch ook!
Toch had Haaksbergen bloed geroken. Met veel kracht probeerde het de gelijkmaker te forceren. En na eerst een bal van dichtbij over te hebben geschoten, was het kort daarna wel raak: 3-3. Balen natuurlijk aan Winterswijkse kant. Oerkreten vanuit de andere dug-out. Nu is het lek boven, zullen ze gedacht hebben. Maar ze kwamen bedrogen uit. Aanvoerder Tibor van de Linde worstelde zich, aanslagen ontwijkend, langs drie, vier tegenstanders. Om de bal vervolgens op een presenteerblaadje bij Wessel Lammers te bezorgen. Die laatste bekroonde zijn goede wedstrijd met de winnende treffer: 4-3. Direct vroeg hij om een wissel. Totaal leeg gespeeld. Klasse Wessel! In de resterende vijf minuten werd het nog wel even hectisch, toen ook de doelman bij een hoekschop mee naar voren kwam. Maar Iron-Jan wierp zich op de bal en klaarde daarmee de situatie. De drie punten waren binnen.
Het werd nog laat in de kantine van Sportpark Jaspers. De groene rakkers smaakten na afloop bijzonder goed. Evenals de bruine fruitschaal van Mamma Annelies. En ook Pappa Rudi dacht, ik doe eens gek, ik geef ze er ook eentje. Een mooie geste. Applaus was hun beider deel. De komende wedstrijden allemaal zo’n zelfde inzet graag jongens. Dan komt het vast en zeker goed.
OPeee
PS Graag vraag ik nog even aandacht voor het volgende.
Door één van de leiders van Haaksbergen werd ik beticht van het schrijven van – excuseer mij voor het woord – kutstukjes. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik bij het analyseren van een wedstrijd de tekst inderdaad soms scherp neerzet. Maar taal is een machtig mooi instrument. Je kunt zaken heel fijntjes, maar soms ook wat extra belichten. Al dan niet met een vette knipoog. Ik kies daarin mijn woorden zorgvuldig. Maar deze woorden komen voort uit een gevoel. Uit mijn gevoel. Ik heb de wedstrijd dan op die manier ervaren. Bij de lezer kan dat gevoel totaal anders zijn. Dat besef ik mij terdege. Mijn advies is dan ook, lees het allemaal met een glimlach. En bovenal, kijk ook af en toe eens in een spiegel. Om te checken of je gedrag wel werkelijk door de beugel kan. En of er, in dat wat je hebt gelezen, toch ook niet ergens een kern van waarheid zit.
Luv joe
