21-03
17-03-2018: FC Winterswijk 4 (zat) - Haaksbergen 4

vv Haaksbergen. Bij het horen van die clubnaam krijgt menig voetballer, bij noem maar op welke club in Oost-Nederland, een nare smaak in de mond. Al gauw gaat ook het gezicht op onweer en vallen er termen als gemeen en onsportief. Zeker op Sportpark Scholtenhagen schijnt het een ware hel te zijn. Daar speel je meestal tegen twaalf (!) man. Geen fijne tegenstander dus. Maar gisteren moest er worden afgetrapt op ons mooie Sportpark Jaspers. En de scheidsrechter van dienst was Bryan van Leeuwen. Hij hield het kort, zat er bovenop en floot een foutloze wedstrijd.
Haaksbergen had – zo bleek later – enigszins opgezien tegen het duel met de jonge helden. Voetballend werden ze namelijk als gelijkwaardig gezien. Maar de horde werd vakkundig genomen. Eigenlijk waren de groen-witte zebra’s de gehele wedstrijd sterker. Ze waren technisch beter dan onze jongens. Het balletje ging makkelijker van voet naar voet. Ook waren ze veel feller. Lees: geniepiger. Ze zochten het randje op en gingen daar af en toe overheen. Je kon zien dat ze echt kampioen wilden worden. Die passie ontbreekt nog wel eens bij de jonge helden. Die poot eens flink doorhalen. Die over-mijn-lijk-mentaliteit. Daar valt nog veel te winnen.
Toch kwamen de jonge helden op voorsprong. Na een mooie aanval gooide Steven Thangathurai de bal in de box. Daar kon Jelle Krooshof hem simpel binnenwerken: 1-0. Even later eenzelfde actie van Steven. En als Wessel Lammers de bal niet had beroerd, had het zomaar 2-0 gestaan. Tibor Van de Linde stond al klaar. Toch bleven de gasten domineren. En dat betaalde zich uiteindelijk uit. Bij een vrije schop had Iron-Jan Nieuwenhuis eerst nog wel een antwoord, maar de rebound was hem te machtig: 1-1. Wel zuur dat iedereen met een zwartgouden shirt op zo’n moment staat te kijken. Zucht… Vlak voor rust werd het nog erger. Stan Korten stapte iets te gretig in en zijn directe tegenstander zei dank je wel: 1-2.
Na de warme thee – wat was díe bij die ijzige kou welkom zeg – ging het met een paar verse krachten er in met frisse (!) moed verder. Maar al na twee minuten volgde een domper. Jelle Groen verdedigde niet adequaat genoeg uit: 1-3. Was dit al de nekslag? Werd de handdoek geworpen? Natuurlijk niet! De jonge helden knokten voor wat ze waard waren en zetten meer druk. En dat had effect. Krachtig veroverde Daan de Smidt de bal en met zijn afgemeten pass bracht hij Steven Thangathurai in stelling. Hij rondde vervolgens hard en laag af: 2-3. Dat was tevens zijn laatste daad. Even later moest hij met hamstringklachten naar de kant. Ook de sterk spelende Jelmer Timpert maakte de 90 minuten niet vol. Kramp was zijn deel. Ja, het was een zwaar duel. Meerdere jonge helden liepen op hun tandvlees. Iron-Jan Nieuwenhuis gaf met een paar reddingen zijn middag nog wat glans. Maar wat koop je er voor. Uiteindelijk gooide Haaksbergen de deur definitief in het slot: 2-4.
Een verdiende overwinning voor de ploeg uit Haaksbergen. Als ze volgende week winnen van FC Eibergen 3, moet het al gek lopen of ze stevenen voor de derde keer op rij op de titel af. En dat is een hele knappe prestatie. En de jonge helden? Die likten hun wonden. Na weer een gemist kampioenschap. Misschien moet coach De Smidt zich toch eens wat meer op de transfermarkt begeven. Een beetje vers bloed doet soms wonderen.
OPeee