Alsof de brave man geluisterd heeft (zie de slotzinnen in mijn verslag van vorige week). Er zat zowaar een nieuw gezicht op de bank. Zijn naam: Sebastiaan de Vries. En ik moet eerlijk bekennen, zo bleek later, die kan wel wat! Ook een oude bekende maakte gisteren zijn opwachting. Als vervanger van nestor Iron-Jan Nieuwenhuis had ‘fisherman’ Tim Overbeek zijn hengel weer eens een keer verruild voor een paar keepershandschoenen. Dat zijn de echten hè. Altijd bereid om te helpen. TOP Tim!

Helaas viel er voor hem niet veel eer te behalen. De tegenstander was veel te zwak om ook maar enig gevaar te kunnen stichten. Tim kwam maar één keer in actie en dat was om de bal uit zijn doel te halen. Een dekkingsfout voor hem van Jelle Groen zorgde voor de enige tegentreffer. De aanvoerder speelde daarmee wel met vuur. Tegen Haaksbergen en Markelo was er ook al zo’n slippertje. Met een doelpunt tot gevolg. Een keer is het klaar natuurlijk. Maar goed. Je hebt van die dagen, dan stroomt er meer alcohol door je aderen dan bloed zelf.

Vóór dat doelpunt waren de jonge helden al op voorsprong gekomen. Een vrije trap werd door Yaniek van der Stoep vakkundig binnengetikt: 0-1. En dat het bij rust nog maar 1-3 stond, was het gevolg van het weer eens niet goed benutten van de ruimtes en een veel te laag baltempo. Kijk, je kunt het FC Eibergen niet kwalijk nemen. Zij kunnen gewoon niet beter. Maar zoek dan de hoeken op en speel ze kapot. Ook de scherpte voor het doel liet te wensen over. Zo faalden Wiljan Schreurs en Jelmer Timpert één op één met de keeper. Eerstgenoemde had ook nog pech trouwens. Zijn afstandsschot spatte op de lat uiteen. Ook Jelle Groen kopte uit een hoekschop op diezelfde dwarsligger. Wie wist er dan wel te scoren? Dat was Steven Thangathurai. Hij stond bij een voorzet twee keer op de goede plaats.

En ook na rust had Steven geen moeite om het net te vinden. Uit een steekpassje schoof hij de bal onder de keeper door: 1-4. Juichend liep hij weg, met drie vingers in de lucht. Inderdaad, een hattrick. Prima Steven! Daarna ging het snel. De 1-5 en 1-6 kwamen op naam van de nieuweling, Sebastiaan de Vries. Zoals gezegd, een knaap die kan ballen. Hij is rap, behendig, heeft overzicht en… ook niet onbelangrijk, hij kan scoren. Een aanwinst dus. Daar gaan de jonge helden nog veel plezier aan beleven.

Tibor van de Linde knalde de 1-7 binnen. Hard en hoog. En daarna leek het alsof ik op de kermis was beland. Bij de schiettent om precies te zijn. Ik geloof dat iedereen bijna wel een keer op het doel heeft geschoten. Niet allemaal even goed trouwens. Het dichtst bij de roos was Bart de Jong. Hij poeierde snoeihard op de paal. Daniël van Rienen bracht uiteindelijk de eindstand op het scorebord. Hij zal na twee keer jammerlijk te hebben gemist, wat aan de zijlijn een hoop gejoel veroorzaakte, wel gedacht hebben: drie keer is scheepsrecht. Uit de draai werkte hij de bal over de doellijn: 1-8. Het sein voor zijn supportersschare, waaronder zijn liefje Anouk, om er eens een waar feest van te maken. Met rookbommen en al.

Een vermakelijk slot dus. Volgende week wordt het ook leuk. De jonge helden gaan op Paaszaterdag samen met HSC ’21 3 op Sportpark Jaspers paaseitjes zoeken. Eens kijken wie er de meeste vindt. Dus neem de kinderen mee en kom helpen!

OPeee