Een moeizame potje. Zo kan ik de wedstrijd van gisteren tussen de Jonge Helden en onze gasten uit Gelselaar het best omschrijven. Okee, er werd gewonnen. Met 3-0. De drie punten werden dus bijgeschreven. Maar het liep allemaal bijzonder stroef. En waar het door kwam? Zeg het maar. Misschien toch die vermaledijde onderschatting, waar iedere keer zo voor wordt gewaarschuwd. Of zou het de fysieke wilskracht van de tegenstander zijn geweest? Want zij bleven maar doorgaan. Pas heel laat werd de handdoek geworpen. Laat ik het maar houden op een combinatie van beide.
Het begin was allerminst verkeerd. De Jonge Helden begonnen als vanouds. Hoog druk zetten en de tegenstander afjagen. Dat resulteerde in de tweede minuut al in een 100% kans. Op aangeven van Jelmer van der Stoep was Wessel Lammers echter nog niet scherp genoeg. Maar een minuut later al had hij zijn vizier bijgesteld. Eén op één met de keeper schoof Wessel de bal, zoals het een echte spits betaamt, simpel binnen: 1-0. Ook de mee opgekomen back Dion Olbach kreeg kort daarna een grote kans. Weer was de jeugdige Jelmer de aangever. Die doet het lekker hoor, in zijn eerste jaar bij de senioren. De bal bleef echter een beetje onder Dion liggen, waardoor goed afdrukken niet meer lukte. Daarna kakte de boel in. Het tempo was te laag om de stug verdedigende groen-witte muur te slopen. Ook het veld breed houden was weer een drama, wat het allemaal nog moeilijker maakte.
Na ruim een half uur kropen de bezoekers uit hun loopgraven. Ze waren tot dan toe niet over de middellijn geweest. En ze kregen zowaar wat kansjes. Een eerste schot trof het zijnet en een afzwaaiende voorzet kon door Bram Jansen met behulp van de deklat maar net worden gekeerd. De stand-in van de afwezige Iron-Jan Nieuwenhuis – hij zat gisteren bij Sinterklaas op schoot – schrok zich ‘t apezuur. Zomaar een bal op zijn doel schieten… Dat kan toch niet! Aan Winterswijkse zijde deed Jelmer Timpert nog van zich spreken. Helaas gingen zijn schoten over en naast. De enige die de waterkoude handen van het publiek nog wel op elkaar kreeg, was wederom Wessel. Nadat de weer eens op stoom geraakte TGV genaamd Dion binnen de zestien onreglementair was afgestopt, schoot hij van elf meter raak: 2-0.
In de tweede helft werd het niet veel beter. De Jonge Helden deden hun stinkende best hoor. En doelpogingen waren er ook genoeg. Maar echt in goede doen waren ze allemaal niet. Zelfs het ingooien ging slecht. Althans, volgens de tegenstander. Die ergerde zich mateloos aan de spelhervattingen vanaf de zijlijn. Met name Jelle Krooshof had het gevreten. “Dat leer-ie goddomme bej de welp’n al”, werd hem toe gesneerd. Eigenlijk had de goed fluitende Jörgen Timmerman al wel na 45 minuten kunnen affluiten. Had denk ik niemand erg gevonden. Maar ja, dan hadden we ook nooit het hoogtepunt van de middag meegemaakt: de 3-0 van Yaniek van der Stoep. Helemaal helder heb ik het niet meer op mijn netvlies, maar volgens mij lobde Yanus de bal met zijn rug half naar het doel over een verbouwereerde keeper. Een werkelijk fabuleuze actie. Prachtig! En dan dat juichen daarna… Zoals alleen hij dat kan.
Tja… Voetbal is simpel, als je het tenminste simpel speelt. Nu maakten de Jonge Helden het zichzelf onnodig moeilijk. Volgende week, uit naar Haaksbergen 2, maar eens kijken of ze er wat van hebben geleerd.
OPeee
