Het wordt wel een potje voetbal om des keizers baard genoemd. Een wedstrijd waarin het nergens meer om gaat. AZSV zat volgens mij vanaf het eerste fluitsignaal al in gedachten bij de groene rakkers in de kantine. Af en toe werd er gas gegeven, maar meestal vonden ze het wel best. Ze hadden ook maar één bal opgepompt. En lag die onvindbaar in de struiken, dan was het spelen met een Winterswijkse, niet gezegende bal bij een aantal nog wel even een dingetje hoor. De Jonge Helden daarentegen wilden er wel wat van maken. Een seizoen waarin je kampioen wordt met twee nederlagen afsluiten kan natuurlijk niet. Dus gingen ze er vol voor.
Toen ik echter arriveerde, op het veldje achteraf ergens tussen Aalten en Bredevoort, had ik even een ‘Loeki de Leeuw-momentje’. ASJEMENOU?! Tibor van de Linde onder de lat? In een shirt… Tjonge jonge jonge… Als je last hebt van ongedierte in je huis, trek dat dan maar aan! Maar er was meer een beetje anders dan normaal. Zo vormde spits Wessel Lammers samen met rechtsbuiten Jelmer van der Stoep het centrale verdedigingsduo. En Dion Olbach en Stan Korten liepen dartelend voorin. Normaliter spijkerharde backs. Later vernam ik dat het lot vandaag de opstelling had bepaald. Moet ook kunnen toch, zo’n laatste wedstrijd.
Dat dartelen ging beide ‘backs’ overigens helemaal niet slecht af. Door hun toedoen stond het al gauw 2-0. Die eerste van Dion was een beetje een vuile. Door goed doorzetten van Steven Thangathurai – waar heb ik die naam eerder gehoord? – rolde de bal richting het lege doel. Maar een half metertje voor de lijn snoepte Dion de treffer van een al juichende Steven af. Daar maak je vrienden mee. De halfvolley van Stan was wel een beauty. In één tijd poeierde hij de bal tegen de touwen.
AZSV deed niet veel terug. Nee, dat deed Wessel wel voor hen. Dat je voorin de tegenstander afjaagt en af en toe een enkeltje meepikt is tot daar aan toe. Maar dat kan achterin niet Wessel. De toegekende strafschop werd netjes binnengeschoten: 1-2. Na de 1-3 van Teun Koldeweij – ook een fraaie treffer trouwens – dacht Stan een pingel voor De Jonge Helden wel eventjes binnen te schieten. Eén doelpunt smaakt naar meer. Maar niet dus. Mis. Het gelul over een graspolletje is achteraf natuurlijk niet geloofwaardig hè Stan. Steven zorgde met een strakke kopbal voor de 1-4 ruststand.
Voor de tweede helft lootte Stan het minstens 25 jaar oude shirt van de gisteren afwezige keeper Iron-Jan Nieuwenhuis. Veel kreeg hij niet te doen. Alleen Wessel bracht hem een keer in de problemen. Je raadt het denk ik al. Maar voor dat alles hadden Jelle Krooshof, Tibor van de Linde, Sebastiaan de Vries en Berend Lammers (penalty) van de 4 al een 8 gemaakt. Berend vuurde daarna nog een kanonskogel af. Maar helaas. Van een metertje of 30 spatte deze tegen de deklat uiteen. Vader Henk vond het schitterend. Zijn zoon! Maar niet veel later schudde hij zijn hoofd. Wessel. Ook zijn zoon. Hij ging er weer eens veel te fel in. Gevolg: strafschop nummer twee. Stan ging naar de goede hoek, maar hij is natuurlijk nog geen Iron-Stan hè: 2-8.
Goed gedaan jongens! Jullie kunnen terugkijken op een fantastisch seizoen. Met als beloning het kampioenschap. Terecht! Meer dan terecht!! APPLAUS!!!
OPeee
