Vorige week was een droevige week. Een week om nooit te vergeten. Allereerst waren daar op dinsdag de terroristische aanslagen in Brussel. Vreselijk! Houdt het dan nooit een keer op? Twee dagen later volgde het bericht van het overlijden van Neerlands, wat zeg ik, ‘s-werelds beste voetballer aller tijden. Johan Cruijff, hij is niet meer. Natuurlijk, het is van een heel andere orde. Maar toch. Iedereen met een voetbalhart zal geraakt zijn. Maar….. Niet getreurd lieve mensen. Ik denk dat Johans ziel is verhuisd naar Haaksbergen. En wel naar het vierde elftal van de plaatselijke HSC '21. Daar liep afgelopen zaterdag een knul rond… wat een snelheid, wat een kracht, wat een inzicht, wat een souplesse, wat een techniek. Hij liet de jonge helden in z’n eentje alle hoeken van het veld zien. En welk rugnummer zou hij hebben gehad? Juist: nummer 14! Dit kan geen toeval zijn.

De eerste helft ging het nog wel. Weliswaar waren de gedachten van het merendeel van de jonge helden tijdens de warming-up al bij het wokken ’s-avonds. Tjongejonge, wat hadden ze allemaal al honger. Maar goed. Er werd nog wel redelijk gevoetbald. Voor zo ver dat mogelijk was op die weide. Okee, het gras was groen, er waren wat witte lijnen zichtbaar en aan weerskanten stond een doel. Maar goed bespeelbaar was het niet. Het was verre van vlak. Nee, het favoriete spelletje - lekker kaatsen en de bal rond laten gaan - was niet mogelijk. Toch kwamen ze na tien minuten op een verdiende voorsprong. Een mooie combinatie op rechts tussen Berend Lammers en Daan de Smidt belandde uiteindelijk voor de voeten van Wessel Lammers: 0-1. Niet veel later had het 0-2 moeten staan. De keeper was al uitgespeeld, maar de inzet van wederom Wessel Lammers werd in een uiterste poging nog geblokt door een verdediger. Daarna vond HSC '21 het genoeg. De mouwen werden opgestroopt en men ging er voor. En tot drie keer toe kwam men ook in kansrijke positie, maar even zo vaak hield interim “keeper” Martin Haijtema de nul. Vorige week verdiende hij al een medaille, nu kan daar een gouden rand omheen.

Na de thee was het niet anders. HSC '21 drong aan, FC Winterswijk wankelde. Drie hoekschoppen op rij. Het ging allemaal maar net goed. Maar het kon goed blijven gaan. Dat voelde je. En inderdaad. Na een foute pass op het middenveld werd de bal bij de snelle spits bezorgd. Met een hard laag schot was het gelijk: 1-1. Drie minuten later was het weer raak. "Johan Cruijff" was inmiddels vanuit de verdediging op het middenveld geposteerd. Vandaaruit regisseerde hij de boel. Weergaloos was zijn actie op links. Met drie sleepbewegingen liet hij drie jonge helden het nakijken. En met zijn strakke voorzet had de snelle spits wederom geen probleem: 2-1. Met het schaamrood op de kaken trapten de jonge helden weer af. Hoe kon dit zo gebeuren? Wat ging er fout? Direct werd er van de kant ingegrepen. Een aanvaller erbij en achterin één op één. Vanaf dat moment zat er wel meer gif in. Dat moet gezegd. Maar echt gevaarlijk werd men niet. De weide waarop gespeeld werd bleef de grootste tegenstander. Met een uitval besliste de snelle spits tenslotte het duel: 3-1.

Dit had de aansluiting met koploper Haaksbergen kunnen zijn. Zeker na hun verlies tegen FC Eibergen. Maar de oorlog is nog niet verloren. En zolang er hoop is, is er leven. Daarom eindig ik met een Cruijffiaans gezegde: “Als je één goal meer maakt dan de ander, dan win je”. Volgende week de clubderby tegen het vijfde. D’RAN!!!

OPeee