Nou, dat was hem dan. Double D-Day is een feit. Maar of de twee derby’s gisteren tussen de zaterdagseniorenteams van FC Winterswijk de geschiedenisboekjes zal halen, ik betwijfel het. Er was veel strijd en passie, maar ook liepen de emoties weer (te) hoog op. Ik heb het dan over het eerste duel. Hierin lieten Jörgens Army van het 2een Bennies Angels van het 3ezich van hun beste kant zien. Ieder op z’n eigen karakteristieke manier. Ik ga hier verder geen oordeel over vellen. Elk verhaal staat op zich. Ik hoop alleen dat iedereen, de scheidsrechter incluis, er van heeft geleerd.
Dan de Jonge Helden van het 4e. Want bij hen ligt toch in eerste instantie mijn hart. Zij namen het in hun ‘uitwedstrijd’ op tegen The Oldies van het 5e, met alle respect. En die toevoeging is zeker niet misplaatst, zoals verderop wel zal blijken.
Dat het halverwege de eerste helft 0-4 stond, had werkelijk niemand verwacht. De Jonge Helden walsten werkelijk over The Oldies heen. Ze waren duidelijk met een missie vertrokken. Er werd hoog druk gezet en elke tegenstander werd afgejaagd. Eenmaal in balbezit volgde de ene fraaie combinatie na de andere. Ongelofelijk. Als een warm mes door de boter. Sebastiaan de Vries opende na tien minuten de score door de bal hard tegen de touwen te knallen: 0-1. Drie minuten later schoot Jelmer van der Stoep met zijn linker de 0-2 in de verre hoek. Kort daarna een mooie aanval via Dion Olbach en Sebastiaan, waarbij de bal tenslotte bij de hardwerkende spits Wessel Lammers belandde: 0-3. En de 0-4 kwam weer van de voet van Sebastiaan. Jelmer had hem de bal panklaar gelegd. Het is aan Gerjo Wiggers te danken, dat het bij rust niet al 0-6 stond. Hij keepte sterk toen Wessel alleen op hem afkwam. En ook een afstandsschot van Tibor van de Linde bokste hij uit zijn doel. Pas na 40 minuten volgde het eerste wapenfeit van The Oldies. Bert te Winkel kopte naast.
Maar dan de tweede helft… Wat The Oldies door de thee hebben gekregen, ik weet het niet, maar ze waren op slag tien, vijftien jaar jonger. Mede door wat omzettingen kwamen er krachten vrij waardoor de wedstrijd compleet kantelde. En de Jonge Helden? Die stonden er bij en keken er naar. Slap verdedigend ingrijpen had tot gevolg dat Hans Ebbers de 1-4 op het scorebord zette. Sebastiaan deed nog wel wat terug, door goed doorzettend zijn derde binnen te schuiven: 1-5. Ook Tibor knalde de bal uit de draai nog op de paal en een vrijeschop van Rutger Weekhout was een prooi voor Gerjo. Maar daarna was het gedaan. The Oldies zagen het licht en namen de wedstrijd over. Edwin ‘Wally’ Tolkamp, Edward Meijnen en weer Hans E. zorgden voor de verdiende 2-5, 3-5 en 4-5. Paniek! Paniek! Paniek! De Jonge Helden liep het inmiddels dun door broek. Waar was de rust? Waar waren de driehoekjes? De mooie combinaties? Aan de overkant zag en hoorde ik coach De Smidt druk gebarend aanwijzingen geven. Volgens mij had hij zo wel mee willen doen. The Oldies pepten elkaar nog eens op en gingen vol voor de gelijkmaker. Helaas was het lot hen niet goed gezind. Kort voor tijd kon een verdwaalde voorzet van Tibor door Gerjo maar ternauwernood tegen de deklat worden getikt. Alleen Jelmer wist de terugkomende bal op waarde in te schatten: 4-6. De bevrijdende treffer.
Samenvattend: een derby om je vingers bij af te likken! Mooi voetbal, veel strijd, tien doelpunten… En uiteindelijk een toch wel terechte winnaar.
OPeee
