Tegen het bejaardenteam uit Haarlo, dat met twee schamele puntjes terecht onderaan staat, heeft FC Winterswijk twee dure punten laten liggen. Onterecht, dat moet gezegd. Vlak voor tijd werd de jonge helden namelijk een glaszuiver doelpunt onthouden. Maar het duel had natuurlijk al veel eerder beslist moeten worden.

Er werd gespeeld op een zeer hobbelig veld. Zeg maar gerust een weiland. Goed verzorgd combinatievoetbal kon dus wel vergeten worden. De druk er op was daarom het devies. En stukspelen die oudjes. Maar dat was nog niet zo makkelijk, zo bleek wel. De eerste kansen waren wel voor FC Winterswijk, maar zowel Daniël van Rienen als Teun Koldeweij mikten naast. Toch viel niet veel later de verdiende openingstreffer. Na goed voorbereidend werk van Ruben Obbink rondde Yaniek van der Stoep bekwaam af: 0-1. Maar de vreugde was van korte duur. Onzorgvuldige passing van Jelle Krooshof op het middenveld leidde een snelle uitval in van de gastheren. En hun behendige spits, volgens mij de enige zonder kortingskaart op trein en bus, zorgde voor de gelijkmaker: 1-1. Tja… Wat doe je er aan. Gelukkig lieten de jonge helden het koppie niet hangen. Gelijk zocht men weer de aanval. Steven Thangathurai speelde zich op rechts knap vrij. Maar zijn schot op doel ging huizenhoog over. Volgens mij belandde de bal ergens in het naburige dorp Neede. Terwijl hij ze op de training toch vaak snoeihard in de kruising jaagt. Een tweede poging van hem ging maar net naast. Een schot van de goed naar binnen gekomen Wiljan Schreurs (een actie à la Arjen Robben) ging maar net over. Uiteindelijk was het Teun Koldeweij, die na een mooie individuele actie van Berend Lammers, FC Winterswijk met een droge schuiver weer op voorsprong bracht: 1-2. Loon naar werken! En vlak voor de thee rukte naast mij vader Henk Lammers zich de haren uit het hoofd, nadat zoonlief Berend een 100% mogelijkheid had laten liggen. “Daar baalt-ie van”, was zijn commentaar. “Die gaan er normaliter gewoon in”.

In het tweede bedrijf werd er gecontroleerd gevoetbald. Men ging behoedzaam op zoek naar meer treffers. Maar niet ten kostte van alles. Berend Lammers wilde wat goed maken en poeierde na tien minuten van ongeveer 30 meter op de kruising. Wiljan Schreurs zal gedacht hebben, dat kan ik ook. Zijn knal spatte op de paal uiteen. De oudjes uit Haarlo hielden alleen maar tegen en waren stuk voor stuk rijp voor een zuurstofinfuus. Toch kregen ze het voor elkaar wederom op gelijke hoogte te komen. En wederom was de oorzaak een persoonlijke fout op het middenveld. Ditmaal verspeelde Daniël van Rienen de bal: 2-2. Tjonge jonge… Weer terug bij af. Maar het sierde de jonge helden dat ze niet opgaven. Ze gingen vol voor de winst. De ene na de andere aanvalsgolf volgde. Maar alle pogingen misten de precisie. Ook een kopbal uit een zweefduik van Roy Oonk werd op miraculeuze wijze voor de doellijn weggetikt. Tot op laatst ook de overigens perfect fluitende scheidsrechter zijn enige fout van de middag maakte. De keeper kon na een inzet van Berend Lammers de bal niet klemvast houden. Daniël van Rienen reageerde alert en tikte de bal net voor de graaiende handen van de vallende keeper binnen. Een 100% zuiver doelpunt! Zeker weten! Helaas besliste de scheids anders.

Na het laatste fluitsignaal klonk er een luid gejuich bij de BD’tjes (de bijna doden). Ik weet niet of dat was voor het behaalde puntje of voor het einde van de wedstrijd.

OPeee