“Voetbal is oorlog!” Deze legendarische woorden van wijlen trainer Rinus Michels, bijgenaamd De Generaal, kwamen bovendrijven bij het analyseren van de clubderby op Sportpark Jaspers tussen de jonge helden van het 4-de en de volwassen mannen van het 5-de. En in een oorlog is alles geoorloofd. De tijd dat het allemaal keurig volgens vaste regels ging ligt al eeuwen achter ons. Ik gebruik ook bewust de woorden “volwassen mannen”. Want dát waren ze, die van het 5-de. Noemde ik ze een paar dagen geleden nog gekscherend “de oudjes” en “bejaarden”, hiervan was afgelopen zaterdag absoluut geen sprake. Ze vlogen erop als in lang vervlogen tijden. De jarenlang opgebouwde ervaring deed de rest. Oké, voetballend zijn de broekies van het 4-de misschien wel beter. En conditioneel zullen ze het ook langer volhouden. Vast en zeker. Maar de termen sluwheid, irritant gedrag, ontregelen daar waar mogelijk en net even over het randje gaan, zijn ze vreemd.

De slimme coach Henk Graaskamp had zijn huiswerk goed gedaan. Zijn mannen waren perfect geïnstrueerd hoe die brutale jonge honden aan te pakken. Ook had hij een bloedhond, in de gedaante van Jeroen Schreurs, tegenover de spelbepaler van de jonge honden gezet. Hij haalde werkelijk alles uit de kast om Jelmer Timpert het voetballen onmogelijk te maken. En dat met een grijs op zijn gezicht… Vreselijk lijkt me dat om tegen zo’n persoon te moeten voetballen. Het bloed word je onder de nagels vandaan gehaald. Coach Peter de Smidt verloste Jelmer halverwege de tweede helft voordat hij dreigde te flippen dan ook maar uit zijn lijden en haalde hem naar de kant. Anders was het misschien nog fout gegaan.

Het begon allemaal nog niet zo slecht voor de jonge helden. Een vrije schop van Berend Lammers werd door keeper Rob Bartelink ternauwernood over getikt. Ook kopte Roy Oonk uit een vrije schop van Wessel Lammers maar net naast. Veel groter waren de kansen voor de mannen van het 5-de. Tot twee keer toe kwam men één op één tegenover leeftijdsgenoot Jan Nieuwenhuis te staan. Maar laat die nou net ook over de nodige ervaring beschikken. Hij wachtte geduldig op de bewegingen van de op hem afstormende speler en plukte de bal beide keren van de schoen.

Na de thee ging men vrolijk verder. Het 4-de probeerde te voetballen, maar het 5-de was sluwer. Het speelde vaak op (lees: over) de rand van het toelaatbare. Net even die duw in de rug. Net even die schop na. En Bennie hield zijn fluitje lekker warm in de zak. Wat weer de nodige irritaties opwekte bij de jonge helden. Gelukkig ontspoorde de broedertwist ondanks een paar smerige overtredingen niet. Dat zou een schande zijn geweest. Na een uur opende de bonkige spits Edward Meijnen met een knappe volley de score: 0-1. Dit werd uitbundig gevierd natuurlijk. Begrijpelijk. De jonge helden probeerden wat terug te doen. Teun Koldeweij zette vanuit de achterhoede prima door. Maar zijn inzet werd gekeerd. In de rebound schoot Berend Lammers naast. Ook een schot van Yaniek van der Stoep, na een fraaie één-twee tussen hem en Thomas Nijenhuis, had geen resultaat. Niet veel later viel de treffer wel aan de andere kant. Het was wederom Edward Meijnen die tekende voor de eindstand: 0-2.

Dit was een lesje in hoe het spelletje gespeeld moet worden jongens. Incasseren, accepteren en uitdelen op de juiste momenten. En dat alles met een brede grijns op je gezicht. Proficiat aan de mannen van het 5-de!

OPeee