Na afgelopen maandagavond onder leiding van het duo Henk & Henk in de bittere kou van Kranenburg de inhaalwedstrijd tegen Ratti te hebben gewonnen, zou er ook gisteren wel eventjes worden afgerekend met AZSV uit Aalten. Iedereen was op tijd (nou, bijna iedereen dan) en iedereen was wakker (nou, bijna iedereen dan). Dus dat beloofde een mooie middag te worden. Trouwens, ook niet alle vaste supporters waren bij de les. Er was er eentje die onder de groen-witte poort van AD ’69 liep en toen dacht, hier gaat wat fout. ’s Morgens, bij het bekijken van de uitwedstrijd van zoonlief, werden ook al bijna de velden van FC Eibergen bezocht in plaats van die van HSC ’21 uit Haaksbergen. Wat spanning al niet doet hè. En dan ben je eindelijk op de juiste accommodatie, waar is dan veld 5? Of is het nou veld 6? Na 20 minuten zoeken: gevonden. Tjonge, wat een eind lopen zeg. Is er geen busverbinding? Tja…

FC Winterswijk begon goed. De jonge helden speelden het balletje geconcentreerd rond. Al rap ontstonden de eerste kansen. Daniël van Rienen schoot echter hoog over. Even later volgde Wiljan Schreurs zijn voorbeeld. Maar langzaam werd het vizier scherper gesteld. Zo kopte Steven Thangathurai uit een voorzet knap in en vuurde Jelle Krooshof hard en laag op het vijandelijke doel. Beide keren bracht de keeper redding. Maar na een uitstekende aanval over meerdere schijven was hij kansloos op een inzet van Wiljan Schreurs: 0-1. Prachtig! De jonge helden gingen vrolijk door. Een schot uit stand van Mart Grevers ging maar net over en na prima doorzetten knalde Bart de Jong maar net naast. AAAHG!!! Zijn teleurstellingskreet bracht de reserves in de dug-out aan het lachen. De thuisploeg had voor rust nagenoeg niets in te brengen. Alleen hun spits kopte vlak voor de thee volledig vrijstaand rakelings over. Een beetje dekken zou niet verkeerd zijn dunkt me.

Na de thee leek het alsof alle rood-witten een lijntje speed uit de achterzak van de grensrechter hadden gesnoven. Ze waren een stuk feller opeens. Toch waren de eerste kansen weer voor de “onzen”. Wiljan Schreurs had pech toen zijn inzet vlak voor de doellijn werd weggeroeid. En Yaniek van der Stoep had iets te veel tijd nodig om een mooie aanval doeltreffend af te ronden. Mart Grevers zorgde even later met zijn vrije trap enigszins fortuinlijk wel voor 0-2. Maar of het nou de speed was die nu pas ging werken of de lichtzinnigheid bij één of twee jonge helden achterin, binnen vijf minuten stond het 2-2. Tim Overbeek was kansloos. Snel wat verse krachten erin: Berend Lammers en de zojuist ontwaakte Teun Koldeweij. Het pakte bijna nog goed uit ook. Eerstgenoemde prikte een steekpass maar net naast het doel. Kort daarna aaide hij de bal in plaats van hem snoeihard binnen te kegelen. Dat had hem kunnen (lees: moeten) zijn. Maar dat weet Berend natuurlijk zelf ook wel. Uit ergernis vrat hij zijn voetbalschoenen bijna op. Vader Henk was aan de zijlijn ook al aan de zijne begonnen. “Hoe is het mogelijk!”, foeterde hij met een kop zo rood als een rijpe tomaat. Zusje Linde zuchtte maar eens diep en maande hem tot kalmte: “Rustig pap, denk aan je bloeddruk”. De laatste tien minuten was de wil er nog wel, maar de precisie niet meer. De lichaamstaal sprak ook boekdelen. Het was gedaan.

Jammer. Best goed gespeeld. Op twee slippertjes achterin na dan. Maar vergeten jezelf te belonen. Naderhand in de kantine hoor je dan dat iemand het dramatisch had gevonden. De beste stuurlui staan aan wal. Of bij het verkeerde veld misschien?

OPeee