09-12
AZSV 13 - FC Winterswijk 3 (zat)
YES!!! Eindelijk loon naar werken. En eindelijk weer eens de volle buit. Onze jonge helden speelden afgelopen zaterdag hun beste wedstrijd van het seizoen. Een paar schoonheidsfoutjes misschien, maar ach….. En wat een spectaculair slot…..
Mijn vorige verslag heeft toch iets gedaan in hun koppies, want ik zag een gedreven ploeg die de schande van vorige week wilde rechtzetten. Men begon scherp en geconcentreerd. Met goed combinatievoetbal ging de bal rond. Maar aan het eind van al die combinaties moet die bal er wel in! Pogingen van Steven Thangathurai, Wiljan Schreurs, Wessel Lammers en Michael Taal troffen helaas geen doel. Zwaar kloten was het dan ook dat AZSV na een dik kwartier uit het niets de leiding nam. Met een slimme lob werd Gor Sahagyan verschalkt: 1-0. Maar dat veranderde niets aan de aanvalsgolven van FC Winterswijk. Die werden beloond. Weliswaar uit een van richting veranderd schot zorgde Michael Taal voor de verdiende gelijkmaker: 1-1. Maar de honger was nog niet gestild. Men bleef doorgaan. AZSV kwam er niet aan te pas. De ene na de andere fantastisch uitgespeelde aanval werd op de mat gelegd. En vlak voor rust ging een vrije schop van Yaniek van der Stoep rakelings naast. Yaniek was trouwens uitstekend op dreef. Meerdere malen dolde hij zijn opponenten met schitterende passeerbewegingen. Soms op een vierkante meter. Vader Dim en opa Ben stonden glimmend langs de kant. Hun dag kon niet meer stuk!
Na de thee maakte “supersub” Daniël van Rienen zijn opwachting. Hij had zijn brilletje in de kleedkamer achtergelaten en zal gedacht hebben, wat zij kunnen kan ik ook. En dat bleek al gauw. Hij frommelde zich door de defensie van AZSV en schoot maar net over. De zwartgouden brigade was vele malen beter. Maar toch weer volkomen onverwachts viel uit een hoekschop de 2-1. Er kon ongehinderd ingekopt worden. Kort daarna weer een hoekschop tegen. Je raadt het al: 3-1. Weer geen strakke dekking. Ternauwernood werd nog de 4-1 voorkomen. Toen knapte er iets bij onze jonge helden. We gaan hier verdorie niet verliezen, zullen ze gedacht hebben. Niet nu we zó goed bezig zijn. En onder luide aanmoedigingen vanaf de zijlijn knokten ze zich terug. Er werd fantastisch gecombineerd, maar de bal wou er maar niet in. Tien minuten voor tijd lukte het dan toch de aansluitingstreffer te maken. Na weer een mooie aanval gaf Daniël van Rienen het laatste tikje: 3-2. Even leek het dat Roy Oonk de gelijkmaker liet aantekenen. Hij kopte op kniehoogte (!) schitterend binnen. Maar helaas, buitenspel. Twee minuten voor het laatste fluitsignaal viel toch de 3-3. Het was weer Daniël van Rienen die op de juiste plaats stond. Vreugde alom natuurlijk. Maar de koek was nog niet op. In de slotminuut zorgde “matchwinner” Wiljan Schreurs voor de kers op de slagroomtaart: 3-4. Hij werd bedolven onder zijn medespelers. Wat een taferelen! Op de doellijn hief “Jezus” zijn handen naar de hemel, maar ook zijn “Vader” kon er niets meer aan veranderen. Trainert Alfred Schreurs en leidert Peter de Smidt vlogen elkaar juichend in de armen. En als ze niet uit elkaar waren gehaald, stonden ze nu waarschijnlijk nog te springen.
Zo’n apotheose heb ik niet meer meegemaakt na de Champions League finale in 1999 tussen Manchester United en Bayern München. Geweldig! Prima potje jongens. Jullie waren een sterk collectief. Machtig om te zien hoe jullie er voor streden. En dan werpt het z’n vruchten af, zo zie je maar.
OPeee