In een kleine wereld, de scheidsrechter kon vanaf de middenstip de hoekvlaggen amper zien, heeft FC Winterswijk afgelopen zaterdag wederom onverdiend verloren. De twee nieuwe aanwinsten Martin Haijtema en Michael Taal konden dit helaas ook niet voorkomen. Moet gezegd, beiden zijn trouwens een versterking voor het team.

Omdat vaste keeper Gor Sahagyan weer eens te laat was, nam Martin Haijtema zijn plek onder de lat in. En dat deed hij niet onverdienstelijk. De enige tegengoal die hij kreeg was meer te wijten aan slap ingrijpen voor hem. Een speler van Haaksbergen slalomde door de verdediging als een warm mes door zachte boter. Het schot uiteindelijk ging onder hem door: 0-1. Ook Michael Taal zette zijn beste beentje voor, maar had volgens mij beide ogen dicht toen hij de bal voor een leeg doel naast prikte. Het viel trouwens op dat telkens wanneer hij aan de bal was, er uit de dikke mist een luid gegil weerklonk. Later werd duidelijk dat dit een grote schare meisjes was. Ze waren van heinde en ver gekomen om hun knapperd eindelijk weer eens op de groene mat te kunnen bewonderen. Gelukkig is zijn liefje Yara Vaartjes niet jaloers. Zij zat in de dug-out, naast onze vaste supportster Milou Meijer. Ook zij lieten zich niet onbetuigd en moedigden onze jonge helden hartstochtelijk aan. Het veldspel van FC Winterswijk was niet onaardig. En de inzet was prima. Men had ook een licht overwicht. Maar de eindpass was meestal net niet nauwkeurig genoeg. Ook stond het vizier niet goed afgesteld. Afstandsschoten van Yaniek van der Stoep, Steven Thangathurai en Jelle Krooshof gingen over. Wel zorgde die laatste uit een hoekschop met een fraaie kopbal voor de verdiende gelijkmaker: 1-1. Een inzet van Michael Taal werd nog van richting veranderd en ging net naast. Wat als dat een doelpunt was geweest. Horden meisjes waren beslist het veld opgerend. En dat mag niet van ome Piet (Bakker). Toch waren ook de bezoekers af en toe niet ongevaarlijk, getuige twee schoten vlak voor rust die rakelings over gingen.

Dit had een waarschuwing moeten zijn, want na de thee (onze jongens kregen ranja) was Haaksbergen veel scherper. Twee poeiers belandden beiden nog op de lat. Maar kort daarna was het wel raak: 1-2. Gor Sahagyan, inmiddels ingevallen, was kansloos. Wel redde hij magnifiek op weer een inzet van onze groen-witte gasten. Toen vonden onze jongen helden het genoeg. Ze rechtten de ruggen en vochten terug. En dat wierp zijn vruchten af. Wessel Lammers werd binnen de zestien vastgehouden en kreeg terecht een strafschop. Hij had maling aan de ongeschreven regel dat je dan niet zelf achter de bal mag gaan staan en schoof hem beheerst binnen: 2-2. Maar men wilde meer. Haaksbergen werd teruggedrongen. Je voelde dat er een doelpunt in de lucht hing. Dat de overwinning nabij was. Maar helaas. Slordig balverlies op het middenveld werd net buiten de eigen zestien gecorrigeerd met een overtreding. De toegekende vrije trap werd knap ingekopt: 2-3. Een opstootje tot slot zorgde nog voor opwinding. Na wat duw- en trekwerk tussen Michael Taal en een verdediger van Haaksbergen kwam uit het niets Gor Sahagyan als een gifgroene Armeense tank oprukken. Gelukkig werd hij tijdig gestopt.

Driekwart van de wedstrijd beter zijn. En toch weer met lege handen staan. Om moedeloos van te worden. Gelukkig smaakten de biertjes er naderhand niet minder om.
OPeee