18 mei 2013
06:13 uur, wakker, even een snelle kop koffie. De rest in huis ligt nog op een oor. Bij mij speelt de wedstrijd zich al in mijn gedachten af. Een week of zeven geleden zou ik nu ook een sigaret opsteken maar die wedstrijd heb ik toen al gewonnen. Zo ook deze ochtend, yes alweer 1-0. Ik draai me nog een paar keer om alvorens ik tegen 09:00 samen met mijn zoon het ontbijt in de keuken nuttig.
Een goed half uur later staan we beiden op Jaspers voor DE laatste wedstrijd van het seizoen, de kampioenswedstrijd tegen Longa '30 D6. Afgelopen dinsdag werd de directe concurrent met 3-1 verslagen, maar we moeten deze wedstrijd winnen om “de Kroon te mogen dragen.” De laatste weken werd er al 3x in de week getraind en had ik het al over een missie. Afgelopen donderdag zelfs 1x op Jaspers om alvast even het rubber te proeven. Op die traing waren er 2 jongens spoorloos, later bleek dat zij bij de D2 aan het meetrainen waren. Ze zullen wel zwaarder hebben willen trainen (?!)
De entourage was perfect, een mooi strak en vlak Veld 1, de partytenten stonden al klaar (of waren die niet voor ons?) en er was al heel wat publiek aanwezigj (jongens en begeleiding van de D2, bedankt voor de support). In de kleedkamer hadden de jongens er ook al veel zin in, de sfeer was enthousiast en opgelaten, ik denk zelfs dat er geen spanningen heersten (bij de jongens in ieder geval niet.). Na de warming-up nog even de kleedkamer in en na een paar laatste woorden van de coach, een minuut in stilte voor een ieder. Jezelf op- of ontladen en dan BAM! Het veld op.
Er werd aanvallend gevoetbald, combinaties gezocht en rond de 12e minuut opende Daan I. de score. Daarna ging het scoren iets sneller. Drie keer achter elkaar kon Diego in de drukke 16m gevonden worden en kon hij de bal achter de doelman tikken. De wedstrijd was toen natuurlijk al lang gespeeld, zaak was het om zometeen in de 2e helft te blijven voetballen en zo de toeschouwers een beetje te trakteren op een mooie pot. Dat was dan ook het enige advies dat de jongens van Han en mij meekregen: blijf combineren, de vrije middenvelder dichter achter de spits zetten en zo tot veel kansen komen.
Nog even werd het ritueeltje in de kleedkamer gedaan en .. we begonnen weer. Na de publiekswissel van de spits verliepen de aanvallen sneller, nu kwamen we er meerdere malen vanuit het middenveld op snelheid met 4 man combinerend uit. Daan (de grote kleine) kon zo Bodhi totaal onzelfzuchtig bedienen en deze ronde 2 maal achter elkaar zonder te aarzelen met goed geplaatste linksen de bal in het net. Even later kon Sjoerd na een terugspeelbal van Samuel ook met links afronden, nadat hij kort ervoor nog het metaal raakte. Het laatste doelpunt kwam op naam van Daan T, na alweer een pass van de kleie man. Dit was dan ook de eindstand, 8-0 en ik lieg niet, vraag het mijn Truus maar, that’s my lucky number.
De toeters weerklonken en de confettiknallers knalden. We waren de laatste Kampioenen in Geel-Zwart. Vreugde alom en al snel moest de hele groep inclusief begeleiding poseren voor de talloze supporters die snel een kiekje wilden nemen. Bert overhandigde namens de vereniging alle jongens en staf een medaille en de begeleiding werd nog in het bloemetje gezet. De champagne vloeide voor de kinderen en na het douchen kreeg het hele team patat met drinken. Of er in de kleedkamer nog rare dingen zijn gebeurd wat je wel eens leest of hoort over kampioenen weet ik niet, dat moeten de ouders maar aan de jongens vragen. Na het eten vertrokken we met het team naar Marveld, alwaar we een mooie kampioensduik konden nemen.
Ik wil nog wel vermelden dat Max, onze sluitpost in het doel er helaas niet bij kon zijn i.v.m. zijn Vlielandreis met school. Wel hebben de jongens samen snel een kaart op de post gedaan voor hem. Merijn, bedankt dat je voor Max wilde invallen.
